Imagin Harry część 1

Pomysł Emily

***

*rok 2010*

-Kiedy wyjeżdżasz?-zapytałam, poprawiając się na ramieniu Harrego.

Naciągnęłam kołdrę na nagie ramiona.

-Za tydzień-odparł, chowając nos w moich włosach.

-Harry, jest coś co powinieneś wiedzieć..-zaczęłam niepewnie.

-Zamieniam się w słuch.

-Chodzi o to, że....

-Harry, [t.i] chodźcie tutaj szybko!!-zawołała z dołu mama loczka.

-Później ci powiem-podniosłam się z łóżka i ubrałam sukienkę.

-O co chodzi?-zapytał Harry, gdy przekroczyliśmy próg kuchni.

-Och, teraz już za późno! Zrobiłam obiad, [t.i] zjesz z nami?

-Z chęcią-posłałam jest lekki uśmiech, zajmując miejsce przy stole.

-Harry wiesz już co zaśpiewasz?-odezwała się Anne.

-"Isn't she lovely"-odparł, wkładając do ust frytkę.

-Dobry wybór-pochwaliła go matka- Co myślisz, [t.i]?

W głowie przypomniałam sobie tekst piosenki. Czyżby Harry już wiedział? Przecież nikomu jeszcze nie powiedziałam.

-Świetna piosenka-sztucznie się uśmiechnęłam i upiłam łyk soku.

Z założonymi na piersi rękach, szłam szybkim krokiem w stronę domu Harrego. Muszę mu o wszystkim powiedzieć zanim wyjedzie. Założyłam opadający kosmyk włosów za ucho i nacisnęłam na dzwonek.

-Dzień dobry, zastałam Harrego?

-Witaj [t.i]-ucieszyła się Anne-jest u siebie, nadal ćwiczy piosenkę. Chce dobrze wypaść na castingu, w końcu to już jutro-ekscytowała się.

-Pójdę do niego-posłałam jej uśmiech i skierowałam się na górę.

-Isn't she lovely

Isn't she wonderfull
Isn't she precious
Less than one minute old
I never thought through love we'd be
Making one as lovely as she
But isn't she lovely made from love

Zatrzymałam się pod drzwiami pokoju chłopaka, wsłuchując się w jego śpiew. Gdy skończył zapukałam do drzwi i nie czekając na nic wparowałam do środka.

-Harry ja muszę ci coś powiedzieć!-zatrzasnęłam drzwi.

Popatrzył na mnie zaskoczony.

-Jestem...

-Najpierw ja coś powiem!-przerwał mi.

Zbliżył się i chwycił w dłonie moją twarz.

-Pamiętaj, coby się nie działo, kocham cię- musnął moje usta- Nawet jeśli teraz wyjadę to obiecuję, że wrócę. Wrócę po ciebie- jeszcze raz ucałował moje wargi- Tak się cieszę, że będę miał szansę spełnić marzenia-przytulił mnie mocno- To co chciałaś powiedzieć?-odsunął się, spoglądając w moje oczy.

-Kocham cię-wymusiłam uśmiech- i też się cieszę z tej szansy-przytuliłam go- Muszę już iść-szepnęłam mu do ucha- Jak tylko będzie twoja kolej, zadzwoń do mnie-ostatni raz ucałowałam go w policzek i wyszłam z pokoju.

Stchórzyłam. Nie powiedziałam mu prawdy teraz, a później może mi nie uwierzyć. Pocierałam ramiona, by się trochę ogrzać. Może jednak dobrze zrobiłam? Gdybym mu powiedziała to znając jego nadopiekuńczość zostałby ze mną i nie spełniłby marzeń. Powiem mu, gdy tylko wróci. Przecież mi to obiecał.

*rok 2020*

-Darcy poszukaj mleka w dziale z nabiałem- nakazałam córce, a sama w tym czasie rozglądałam się za kakaem.

W pewnym momencie moich zakupów natknęłam się Suzy- sąsiadkę z domu obok.

-Słyszałaś kto wprowadził się do miasta?-zaczęła tajemniczym, ściszonym głosem.

-Nie. Kto taki?

-Harry Styles, podobno kiedyś już tu mieszkał- no tak, Suzy mieszka w Holmes Chapel od dwóch lat i ma prawo nie wiedzieć o tym.

-Kto ci to powiedział?

-Rozmawiałam z Angelą, podobno Cindy usłyszała to od swojej sąsiadki, zaś ta dowiedziała się od kogoś z jego otoczenia. Nikt za bardzo w to nie wierzy, no bo co on miałby tu szukać po tylu latach?- wzruszyła ramionami.

Mnie- pomyślałam, ale zaraz się otrząsnęłam.

-Mam nadzieję, że to nieprawda. Wybacz, ale wysłałam 5 minut temu Darcy po mleko i do tej pory się nie zjawiła-pchnęłam wózek i poszłam do działu z nabiałem. 

Wykręciłam w telefonie numer Ed'a- starego przyjaciela Hazzy.

-Halo?

-Ed, czy to prawda, że Harry wraca do Holmes?

-[t.i], skąd mam to wiedzieć? Od 10 lat nikt go nie widział ani z nim nie rozmawiał. Jeśli ktoś miałby o tym wiedzieć to tylko ty.

-Dlaczego ja?-zapytała zaskoczona.

-W końcu Darcy to wasza córka.

-Nie Ed. Darcy nie ma ojca, zginął 10 lat temu-odparłam i się rozłączyłam.

Wzięłam głęboki wdech. Dlaczego wszystko znowu się komplikuje? Teraz, kiedy jestem szczęśliwa? 

-Jesteś tu sama?-usłyszałam głos mężczyzny, który rozmawiał z moją córką.

Podeszłam bliżej, tak by słyszeć o czym mówią, ale też po to, by pilnować Darcy.

-Nie, z mamą.

-A gdzie ona jest?

-Nie wiem, chyba szuka kakao-wzruszyła ramionami.

Widać było, że jest znudzona tą rozmową.

-I pozwoliła ci samej biegać po sklepie?-dopytywał.

-Mam 10 lat. Co w tym dziwnego?

Postanowiłam przerwać tą konwersację i zbliżyłam się do nich.

-Darcy, chodźmy już-pociągnęłam ją za łokieć.

W między czasie przyjrzałam się uważnie mężczyźnie. Spod siwej czapki wystawały małe loki, które tak naprawdę były po prostu delikatnie skręcone. Zupełnie tak jak Harry-pomyślałam. Jednak byłam pewna, że to nie on. Jego głos poznałabym wszędzie, nawet po tylu latach nie mógł się tak drastycznie zmienić. Poza tym ten facet miał tatuaże, a Harry nigdy nie był ich zwolennikiem. Wyminęłam mężczyznę i razem z córką skierowałyśmy się do kas. 

***

Jak co rano wyszłam przed dom po gazetę i  już miałam wracać do domu, gdy ktoś zawołał moje imię.
-[t.i]!!-to Suzy.
Zatrzymałam się i pomachałam jej z uśmiechem. Ona również trzymała w ręku zwiniętą gazetę. Gestem ręki nakazała mi zbliżyć się do niej.
-Jednak z tym Stylesem to prawda-szepnęła- Wprowadza się gdzieś niedaleko nas.
Spojrzałam na nią przerażona. Tylko nie to!-pomyślałam.
-Jesteś pewna, Suzy?
-Tak. Wszyscy są bardzo zaskoczeni jego decyzją.
-Muszę iść zrobić Darcy śniadanie. Niech Ally wpadnie dziś do nas-posłałam jej wymuszony uśmiech i wróciłam czym prędzej do domu.
Wzięłam do ręki telefon i zadzwoniłam do Ed'a.
-Ed, on tu naprawdę ma się wprowadzić!-spanikowałam.
-Cześć [t.i], mi też miło cię słyszeć-powiedział z ironią- kto ma się wprowadzić?
-Harry! I to w dodatku niedaleko mnie!
-[t.i], spokojnie. Minęło 10 lat, sądzisz, że cię pozna?
-No tak, masz rację-odetchnęłam.
Z telefonem w ręku ruszyłam do kuchni. Dalej rozmawiając z przyjacielem nastawiłam wodę.
-Ed mamy problem- spoważniałam.
Wpatrywałam się przez uchylone okno w dom naprzeciw.
-[t.i], coś się stało?
Przełknęłam głośno ślinę.
-Harry od dzisiaj jest moim nowym sąsiadem-oznajmiłam zszokowana.

________________________________________________________
Wiem, że miał być syn, ale wolałam pisać z córką. Mam nadzieję, że Ci to nie przeszkadza i, że imagin ci się spodobał ;)
5+komentarzy=następna część