Imaginy One Direction : Niall cz.1

Niepewność. To właśnie coś co zabija nas od środka. Zawsze tak łatwo jej ulegamy ponosząc surowe konsekwencje. Jest silniejsza od strachu i lęku. Ma nad nami całkowitą kontrolę. Potrafi w stu procentach zawładnąć naszym umysłem. Wie jak umiejętnie owinąć sobie kogoś wokół palca. Często nie pozwala ruszyć naprzód zamykając nas w ciemnej klatce. To ona jest naszym koszmarem.

-To tyle na dzisiaj.- oznajmiła szczupła kobieta, ściągając z dłoni lateksowe rękawiczki. Powoli podniosłam się z krzesła i stanęłam obok biurka podtrzymując się go jedną ręką.- Następną wizytę masz za trzy tygodnie. Pamiętaj proszę o tabletkach i w razie nagłych bólów zastrzykach. Są silniejsze i szybciej działają. Gdyby były jakieś niepokojące utraty przytomności zgłoś się do mnie wcześniej.- dodała z lekkim uśmiechem na twarzy. Wiedziałam, że jest on wymuszony żeby choć w małym stopniu pocieszyć moją zatroskaną mamę. Czasami zachowywała się jakby to ona była chora.

-Choć, idziemy.- nakazała moja rodzicielka ze smutkiem wymalowanym na twarzy. W pocieszającym geście uścisnęłam jej dłoń.

-Poczekaj na mnie w samochodzie.- powiedziałam łagodnie i głową kiwnęłam w stronę drzwi. Brunetka spojrzała na mnie spod przymrużonych powiek, ale nic nie mówiąc wykonała polecenie. Gdy duże szklane drzwi zamknęły się z cichym skrzypnięciem opadłam z powrotem na miękki, skórzany fotel i cicho westchnęłam. Lekarka wpatrywała się we mnie chyba nie do końca wiedząc co ma zrobić.

-Chciałabyś o czymś porozmawiać?- do moich uszu dobiegł nieco zachrypnięty głos kobiety.

-Ile mi zostało?- spytałam bez owijania w bawełnę. Kobieta nieco się zmieszała i zaczęła obracać na palcu złotą obrączkę.

-Nie chcę się bawić w przewidywanie przyszłoś…- nie pozwoliłam dokończyć jej tego do chciała powiedzieć.

-Ile zostało mi czasu.- powiedziałam z naciskiem na każde słowo w tym zdaniu.

-Niecały rok.- wydukała szeptem.- Nie jestem w stanie powiedzieć ile twój organizm wytrzyma na lekach. To jest przedostatnie stadium choroby. Powinnaś o siebie dbać, [T.I].- pocieszająco poklepała mnie po ramieniu w efekcie czego zmierzyłam ją lodowatym spojrzeniem.

-Jeśli to jest mój ostatni rok zamierzam spędzić go żyjąc pełnią życia.- odetchnęłam głęboko po czym wyszłam z gabinetu trzaskając drzwiami. Dochodząc na szpitalny parking dostrzegłam zmartwioną twarz mamy. Wydawało mi się jakby wiedziała o czym rozmawiałam z panią Stoner. Rzuciłam tylko, że chciałabym się przejść i poprosiłam żeby pojechała do domu sama.

***

Siedziałam na drewnianej ławce w parku. Naprzeciwko mnie znajdował się duży plac zabaw pełen radosnych dzieci. Co jakiś czas mój palec przejeżdżał po wydrapanych w drewnie inicjałach obtoczonych sercem. To jedyne czego mi brakuje. Zwiedziłam już tyle krajów, poznałam tyle kultur, spróbowałam całkiem nowych dla mnie rzeczy. Jednak nie zrobiłam jednego. Czegoś co w życiu jest najważniejsze. Czegoś co daje…

-Wolne?- z zamyślenie wyrwał mnie męski głos. Nie patrząc w stronę dobiegającego dźwięku wolno skinęłam głową. Ławka zadrżała, a ja poczułam ciepło bijące od drugiej osoby. Podciągnęłam kolana pod szyję i szczelnie oplotłam je ramionami. Położyłam głowę na szczycie kolan dalej tępo wpatrując się w zapełniony plac zabaw.- Nie zimno Ci?- po chwili usłyszałam ten sam przyjemny ton. Niepewnie przekręciłam szyję i spojrzałam na osobę siedzącą obok mnie. Chłopak miał piękne niebieskie tęczówki, które wpatrywały się we mnie z ciekawością. Kilka blond pasm włosów wypadało mu spod czarnej czapki. Jego twarz dalej pozostawała w pytającym wyrazie. Przypomniałam sobie, że zadał mi pytanie. Obojętnie wzruszyłam ramionami.

Może trochę.- szepnęłam.- Nie za bardzo czuję.

-Jak możesz tego nie czuć?- spytał wyraźnie rozbawiony jakby to była jakaś oczywista sprawa. Jego wzrok powędrował w stronę moich odkrytych ramion. No tak. Nie wzięłam kurtki z samochodu.

-Nie wiem. Po prostu tego nie odczuwam.- powiedziałam to może zbyt ostro bo chłopak na chwilę zamilkł.

-Jestem Niall.- dalej próbował nawiązać ze mną jakikolwiek kontakt. Cicho pociągnęłam nosem po czym udało mi się ponownie spojrzeć na chłopaka. Wyglądał tak beztrosko. Uśmiech nie schodził z jego twarzy nadając mu tym samym bardziej chłopięcego wyglądu. Jego lazurowe tęczówki emanowały empatią i ciepłem.

-[T.I].- moje kąciki ust powędrowały nieco w górę dając efekt lekkiego uśmiechu. Nie potrafiłam zdobyć się na nic więcej.

-Nie chciałabyś może…- zaczął niepewnym wzrokiem badać moją twarz.- Iść do jakiejś kawiarni czy coś? Jak widzę oboje nie mamy towarzystwa, nie wiem jak ty ale ja mam naprawdę dużą ochotę na gorącą czekoladę.- uśmiechnął się ukazując przy tym rząd białych zębów. Gdy miałam powiedzieć, że to nie jest raczej robry pomysł przypomniało mi się jedno zdanie.

Żyj pełnią życia…

-Umm…tak jasne. Miło by było.- podniosłam się z ławki i razem z chłopakiem poszłam w stronę najlepszego lokalu w Londynie.

***

-I wtedy wpadłem na niego wylewając ten mój nieszczęsny sok porzeczkowy. Nawet nie wyobrażasz sobie jego miny.- oboje wybuchliśmy niepohamowanym śmiechem. Co jakiś czas łapałam się za brzuch próbując tym samym uspokoić siebie samą. Gdy doprowadziłam swój oddech do porządku i wszystko szło ku dobrej drodze wystarczyło jedno spojrzenie aby na nowo sprawić, że nie mogłam porządnie nabrać powietrza zwracając na siebie uwagę wszystkich ludzi w pomieszczeniu.

-Jesteś głupi. Jak można wylać picie na kogoś takiego?- jęknęłam z politowaniem.- Masz naprawdę kiepską koordynację.

-Ałć?- blondyn przytknął rękę w okolice serca.- To zabolało.- stwierdził z udawanym grymasem na twarzy.- Coś czuję, że ty nie jesteś lepsza.- zmrużył oczy, a na jego twarzy pojawił się cwany uśmiech.

-Chcesz się przekonać?- uniosłam brwi wstając od stołu.

-Czy to wyzwanie?- odpowiedział pytaniem na pytanie.

-Złap mnie.- powiedziałam szybko rzucając się w stronę wyjścia. Nie minęła chwila, a ja już cieszyłam się wolnością i przyjemnie chłodnym powietrzem otulającym moją skórę. Parę lat temu trenowałam sprint dlatego teraz mogłam pochwalić się dość dobrą kondycją. Oczywiście musiałam zrezygnować z treningów przez chorobę.

Wbiegłam do parku cicho dysząc. W myślach przybiłam sobie piątkę bo po chłopaku nie było śladu. No, no, no [T.I] nie wiedziałam, że jesteś taka dobra. Oparłam się o drzewo cały czas spoglądając w stronę kawiarni. Powoli zaczęłam cofać się do tyłu ale zamarłam czując parę rąk na swojej talii.

-Chowasz się przed kimś?- usłyszałam szept tuż przy swoim uchu. Z przerażeniem wymalowanym na twarzy odwróciłam głowę w stronę Niall’a.

-Jak możesz tak zaniżać moją samoocenę.- popatrzyłam na niego z wyrzutem.- Myślałam, że jestem najlepsza. – wyswobodziłam się z uścisku blondyna po czym wyjęłam z torebki telefon.- Cholera.- wymsknęło mi się ponieważ miałam siedem nieodebranych połączeń od mamy i…trzydzieści siedem od mojej najlepszej przyjaciółki.- Umm…chyba będę musiała już iść.

-Odprowadzę cię.- oznajmił chłopak odpychając się dłońmi od drzewa.

***

-Dziwnie czuję się to mówiąc ale dobrze się bawiłam.- powiedziałam stając już obok drzwi wejściowych do mojego domu. Na twarzy Niall'a zagościł jak dotychczas najładniejszy uśmiech. Jeszcze nigdy nie spotkałam takiej osoby. Osoby, która miałaby w sobie tyle pozytywnej energii.

-Ja też.- odpowiedział nieśmiało, unikając mojego wzroku.

-Dobranoc.- szepnął.

-Dobranoc.- odpowiedziałam patrząc jak odchodzi, a potem jego sylwetka całkowicie znika w mroku.

Czy ty właśnie…ugh…jesteś niemożliwa [T.I]…