Imagin Niall

muzyka

Powiedz, co było między nami
Że chociaż wszystko się skończyło
Potrafisz cieszyć się kwiatami
A gwiazdom blasku nie ubyło


-(T.I) nareszcie przyszłaś-powiedział Niall przytulając mnie-wszyscy są już na tarasie.
Uśmiechnęłam się do niego i poszłam we wskazanym kierunku.
-Cześć (T.I)!
Przywitałam się ze wszystkimi i zajęłam miejsce obok Danielle. Po chwili dołączył do nas blondyn i zaczęliśmy naszą ucztę. Liam pilnował grilla, Louis zabawiał nas swoimi żartami, Zayn dokuczał Harremu a Niall opychał się wszystkim po kolei. Prowadziliśmy żywą rozmowę przekrzykując się co chwila.
-Horan jesteś brudny-powiedziałam do chłopaka.
-Gdzie?-zapytał z pełną buzią.
-Tu-chwyciłam kremową babeczkę i rozsmarowałam mu ją na twarzy.
-Nie żyjesz!-wysyczał.
Zaczęłam biegać po ogrodzie,ale chłopak był szybszy i już po chwili siedział na mnie i łaskotał moje ciało. Z boku wyglądało to pewnie jak byśmy byli razem, ale nie jesteśmy. Już.
Z Niallem byłam w związku przez ponad rok. Rozstaliśmy się kilka tygodni temu. Mimo to świat nie rozpadł się na okruszki a rozstanie nas nie zabiło. Dlaczego? Bo nadal jesteśmy przyjaciółmi. To niemożliwe, prawda? Nam się udaje. Jesteśmy szczęśliwi. Nie potrzebujemy się już fizycznie, ale za to umieramy bez siebie psychicznie.  Myślę, że to właśnie się nazywa miłość. Że choć jesteśmy jak dwa płaszcze spięte spinaczem to się kochamy.
-Ej gołąbeczki!-usłyszeliśmy głos Lou-jesteście razem czy nie?
Spojrzeliśmy na siebie i wybuchnęliśmy śmiechem.
-My? Nie!-odpowiedzieliśmy równocześnie nadal się śmiejąc.
Przyjaciele pokiwali niedowierzająco głowami i powrócili do swoich rozmów.
Podnieśliśmy się z trawy i dołączyliśmy do nich.
 Jesteśmy razem, w innym znaczeniu tego słowa.


Czy to co wiatrem i lawendą,
Gdy włosy szalem otuliłaś, 
Czy płaszcze dwa spinaczem spięte,
To właśnie się nazywa miłość.