Imagin Niall (kontynuacja)

część 1
muzyka

Czuję twoją miłość, od góry, od tyłu

Nie widzę ciebie, ale tęsknię za tobą...

Otworzyłam zaspane oczy i od razu spojrzałam na odsłonięte okno. Czarne chmury zebrały się nad Londynem zwiastując groźną burzę. Wygrzebałam się z łóżka i wsunąwszy na nogi ciepłe kapcie, podreptałam do łazienki. Zajęłam się poranną toaletą i po kilkunastu minutach wróciłam do pokoju, by się

ubrać. Wcisnęłam się w swoje ulubione i już trochę za ciasne jeansy oraz założyłam siwą bluzę zakładaną przez głowę. 

-Dzień dobry Duffy-pogłaskałam za uchem małą kotkę.

Ta jedynie zamruczała i podbiegła do pustej miski. Widząc brak pokarmu, podeszłam do szafki i wyjęłam z niej karmę.

-Powinno ci wystarczyć do obiadu-mamrotałam pod nosem.

Sięgnęłam z lodówki mleko i nalawszy sobie go do przygotowanych wcześniej płatków kukurydzianych, zaczęłam spożywać swoje śniadanie. Po skończonym posiłku, odłożyłam naczynie do zlewu i zakładając kurtkę przeciwdeszczową wyszłam na zewnątrz. Swoje kroki skierowałam w stronę marketu. Po 5 minutach znalazłam się pod Asdą. Wzięłam mały koszyk i rozpoczęłam swoją wędrówkę między regałami.

-[t.i]?-usłyszałam, jak ktoś wymawia moje imię.

Odwróciłam się w stronę tej osoby.

-Niall? Co ty tu robisz?-zapytałam bardzo zdziwiona widokiem blondyna.

-Robię zakupy?-odparł rozbawiony.

-No tak-zawstydziłam się- Miło cię widzieć-oznajmiłam zupełnie szczerze.

-Ciebie również-posłał mi uroczy uśmiech.

Trzymał w ręku podobnie jak ja czerwony koszyk, tylko że jego był już pełny. Drugą rękę schował w kieszeni swoich granatowych jeansów. Blond włosy niesfornie ułożone były na prawą stronę. Domyśliłam się, że czesał się ręką.

-Może to głupio zabrzmi, ale czy umówiłabyś się ze mną dziś na kawę?-delikatnie się zarumienił.

-Teraz?

-Nie. Najpierw musimy dokończyć zakupy!-zaśmiał się.

Znowu palnęłam jakąś głupotę.

-No tak-powtórzyłam się.

-Może o 16 w Starbucks'ie na Oxford Street?-zaproponował.

-Okej- uniosłam kąciki ust ku górze- wybacz, ale muszę dokończyć zakupy, bo moja lodówka zionie pustkami.

-Nie dziwię się. Zawsze to ja odpowiadałem za wyposażenie naszej lodówki-oznajmił z lekkim uśmieszkiem.

-Do zobaczenia-pożegnałam się i ruszyłam w poszukiwaniu prowiantu.

-Przepraszam za spóźnienie!-zajęłam miejsce naprzeciw Nialla.

-Nic się nie stało-odpowiedział uśmiechnięty.

Co za krępująca sytuacja! Umówiłam się z moim byłym mężem na spotkanie, a on zamiast być równie spięty co ja, szczerzy się jak głupi!

-Co u ciebie?-zapytał, gdy kelner przyniósł nasze zamówienie.

Zdenerwowanie opadło na niższy poziom.

-W porządku,  a u ciebie? Jak układa ci się z dziewczynami?

Niall spuścił wzrok na swoje ręce.

-Powiedziałam coś nie tak?

-Nie-spojrzał ponownie na mnie- rozstałem się z Laurą...

-Tak mi przykro-skłamałam.

-Nie potrzebnie. Rozstaliśmy się w zgodzie. Oboje stwierdziliśmy, że tak będzie lepiej.

-A co z Julią?

-Widujemy się co jakiś czas. 

-Aha.

Nastała krępująca cisza, której nie umiałam przerwać. 

-Może pójdziemy do mnie? Mieszkam niedaleko!-zawołałam, gdyż ulewa zagłuszała mój głos.

Nad miastem rozpętała się potworna burza, a my staliśmy na przystanku, by choć trochę ochronić się przed deszczem. 

-Na trzy zaczynamy biec!-oznajmił Niall.

-Co?-zapytałam zdezorientowana.

-Raz, dwa, trzy! Biegniemy!-chwycił moją dłoń i pociągnął za sobą- Gdzie teraz?!

-W lewo!

Po niespełna trzech minutach staliśmy na klatce schodowej, przemoczeni do suchej nitki. Wpuściłam nas do środka mojego mieszkania.

-Tam jest łazienka, jeśli chcesz się przebrać. Mam  tu jeszcze twoje stare dresy, zaraz ci je przyniosę-
oznajmiłam i ruszyłam do sypialni po spodnie.

-Mogę wejść?-zapytałam przez drzwi.

-Pewnie!

Weszłam do środka i kładąc na koszu wiklinowym dres i ręcznik, opuściłam łazienkę.

Usiądź ze mną
Po mojej stronie, w moich objęciach
Popatrz na gwiazdy
One chronią nas, z jak daleka?
Patrzą na nas
Z góry, od tyłu
Nie znam ich
ale tęsknię za nimi.

Siedziałam na małej kanapie, wpatrując się w okno. Czekałam na Nialla, który aktualnie przebywał w mojej łazience. Czy to nie szalone? Jeszcze kilka miesięcy temu myślałam, że już nigdy więcej go nie zobaczę. A tu nagle spotykam go w sklepie, umawiam się na spotkanie, aż w końcu goszczę u siebie w domu. Zabawna sytuacja.

-[t.i]-dobiegł mnie jego cichy głos.

Zwróciłam twarz ku niemu. Zmierzał powoli w moją stronę, ubrany jedynie w spodnie.

-Napijesz się czegoś?-zaproponowałam, podnosząc się z miejsca.
-Nie, siedź-rozkazał mi i sam zajął miejsce obok mnie.
Trwaliśmy w ciszy przez kilka minut, patrząc sobie głęboko w oczy. I nie była to krępująca cisza. W pewnym momencie blondyn nachylił się i pocałował moje wargi. Zachłannie oddałam pocałunek, wsuwając dłonie w jego blond włosy.
-Tak bardzo tęskniłem-wyszeptał, kiedy stykaliśmy się czołami.
Uroniłam kilka pojedynczych łez.
-Nienawidzę Cię za to, że zostawiłeś mnie na pożarcie tym wszystkim ludziom, którzy nie są Tobą-odpowiedziałam.
Łzy nadal leciały po moich policzkach. Nie wiem czy były to łzy smutku, które tak długo powstrzymywałam czy może łzy szczęścia, bo nareszcie miałam przy sobie Nialla.

-Cii..-otarł moje policzki- Już dobrze-ucałował moje czoło- Wróciłem i nie zamierzam znowu odejść.

-Obiecaj mi to-wyszeptałam, patrząc w jego cudowne oczy.

-Obiecuję... na moją miłość do ciebie.

I widzę Ciebie uśmiechającego się w moich snach

Po tym gdy rozpłakuję się do snu

I wszystko to jest pozostałością wspomnień

Twojego ciepła

I tęsknię za tobą i boję się

I wszystkie pory roku są takie same,

Nie pamiętam co powiedziałeś ostatnim razem.

___________________________________________
Przepraszam, że tak długo musieliście czekać, ale miałam zawiechę. Wpadłam na to dzisiaj i mam nadzieję, że Wam się spodobało ;)
Przypominam o naborze! Więcej informacji tutaj 
10+ komentarzy= następny imagin