Harry cz. 5

cz.4

Siedziałam od 40 minut na "biznesowym lunchu" i próbowałam skupić się na czymś innym niż Styles flirtujący z asystentką Abukara. Rozmawiali odkąd tylko zasiedliśmy do stolika i nawet gdy kelner przyszedł po zamówienia, oni nie przerwali rozmowy. Dopiero moja interwencja oderwała ich od siebie, ale ci szybko wrócili do rozmowy. Byłam wściekła, bo przez to, że Harry był zajęty uwodzeniem tej dziewczyny, ja musiałam wysłuchiwać durnych anegdotek ze strony Abukara. Koleś ewidentnie mnie podrywał, ale nie miał w sobie tej klasy co Styles. Sypał głupimi żartami i co chwila patrzył mi się na dekolt.
-Wybaczcie.

Odezwałam się, wstając od stołu.
-Ale muszę wrócić do pokoju. Strefy czasowe mi nie służą. Bardzo dziękuję za lunch i do zobaczenia wkrótce.
Kontynuowałam uprzejmym tonem. Harry spojrzał na mnie skonsternowany, ale zignorowałam go i po prostu wyszłam z hotelowej restauracji. Przechodząc przez lobby rozglądałam się, podziwiając wystrój hotelu. Był wspaniały i nie chciałam nigdy go opuszczać. Byłam tak pochłonięta wszystkim wokół, że nie zauważyłam śpieszącego się mężczyzny,a szczególnie jego walizki. Pech chciał, że potknęłam się o nią, a upadając, byłam pewna, że zginę. Chciałabym powiedzieć, że w ostatniej chwili poczułam silne ramiona, które chwyciły mnie i ocaliły przed upadkiem, ale tak się nie stało. Spadłam na podłogę, uderzając najpierw kolanami a potem dłońmi. Jedynym plusem było, że nie uderzyłam się w głowę.
-Cholera! Nic pani nie jest?!
Mężczyzna szybko podszedł do mnie i pomógł wstać. Oczywiście, że coś mi jest! Uderzenie było na tyle mocne, że nie potrafiłam stać z bólu. Ratowała mnie jedynie jego ręka, oplatająca moją talię. Nieznajomy chyba domyślił się jak się czuję, bo chwilę potem trzymał mnie w sposób, w jaki trzyma się pannę młodą.
-Gdzie jest pani pokój?
Jego głos był niski i pociągający. Z resztą, on sam był przystojny. Wysoki, umięśniony, modna fryzura, perfekcyjny uśmiech. Wyglądał jak model z tych wszystkich magazynów o modzie.
-N-na 10 pietrze.
Wyjąkałam. Uśmiechnął się lekko i zaczął iść w stronę windy, uprzednio prosząc boya hotelowego, by zajął się jego walizką. W windzie postawił mnie, ale nadal obejmował w talii i w ogóle mi to nie przeszkadzało. Przy nim zapomniałam nawet o bólu!
-Jak ma pani na imię?
-[t.i].
Uśmiechnęłam się nieśmiało, zaczesując kosmyk włosów za ucho.
- Sean, bardzo mi miło.
Ujął moją dłoń i ucałował jej wierzch.
-Bardzo panią przepraszam za ten wypadek, powinienem był uważać.
-Nic się nie stało, to ja się zagapiłam.
Winda zatrzymała się i wyszliśmy na korytarz. Sean odprowadził mnie do drzwi i staliśmy przez kilka sekund patrząc na siebie.
-Może pójdziesz dziś ze mną na kolację? Niedaleko hotelu jest świetny bar sushi. Oczywiście, jeśli będziesz się dobrze czuła.
Och, zaprosił mnie na kolację...
-Dobrze. Spotkamy się o 19 w lobby?
Sean uśmiechnął się i kiwnął głową.
-Jeszcze raz przepraszam za ten incydent z walizką.
-W porządku, zapomnijmy o tym.
Ujął moją dłoń i przyłożył do swoich ust.
-Do wieczora, [t.i].
Powiedział zmysłowym głosem, patrząc mi w oczy, a następnie całując wierzch dłoni.
-Cześć.
Bąknęłam. Sean odsunął się i nadal się uśmiechając, ruszył do windy. Patrzyłam jak odchodzi, aż wreszcie weszłam do pokoju i od razu położyłam się do łóżka. Potrzebuję snu!

*

Stałam przed dużym lustrem w sypialni i przyglądałam się swojemu odbiciu. Za półgodziny miałam spotkać się z Sean'em i na tę okazję, ubrałam obcisłą czarną sukienkę , którą odkrywała część pleców i która idealnie podkreślała mój niewielki biust, sprawiając, że optycznie wydawał się być większy. Do tego dobrałam czarne szpilki i tego samego koloru torebkę. Zabrałam te ciuchy na wypadek, gdyby to Harry chciał mnie gdzieś zaprosić, ale jak widać, japońskie dziewczyny kręcą go o wiele bardziej. Nie ukrywam, że byłam zawiedziona tym faktem i że po części był to powód, dla którego umówiłam się z Sean'em. Chciałam zapomnieć o moim szefie.
Niespodziewanie usłyszałam pukanie do drzwi,a gdy poszłam otworzyć, ujrzałam Harry'ego. Wyglądał tak... gorąco. Zapragnęłam zedrzeć z niego wszystkie ubrania i robić wszystkie te niegrzeczne rzeczy.
-Wow.
Odezwał się, skanując moje ciało z góry na dół.
-Wyglądasz... wspaniale.
Zarumieniłam się delikatnie, bo zupełnie nie spodziewałam się takich słów... No dobra, spodziewałam. Inaczej, miałam nadzieję, że je usłyszę.
-Coś się stało?
Spytałam, gdy Harry uparcie mi się przyglądał.
-Tak.
Uśmiechnął się nonszalancko i wszedł do środka, gdy go zaprosiłam.
-Pomyślałem, że może chciałabyś pójść do tej restauracji, o której wspominałem kilka dni temu.
Odwróciłam wzrok, nieco zażenowana. Zażenowana samą sobą. W tej jednej chwili, chciałam odszukać Sean'a, albo nawet po prostu go zignorować, i pójść z Harry'm na tę kolację. Mimo, że Sean był cholernie przystojny, to nie dorównywał Styles'owi. Może jako zakochana osoba, nie jestem obiektywna, ale... Chwila... Zakochana?!
-[t.i]? Wszystko w porządku?
Usłyszałam zaniepokojony głos Harry'ego. Zbliżył się do mnie i chwycił za dłoń, drugą przytykając do mojego czoła.
-Zbladłaś. Źle się czujesz?
Oczywiście, że się źle czuję, kretynie! Właśnie przyznałam sama przed sobą, że się w tobie zakochałam!
-J-ja, ja...  o mój Boże.
Odsunęłam się od niego, łapiąc za głowę.
-[t.i]?
-Harry, możesz...możesz mnie zostawić samą?
-Coś ci jest? Nie wyjdę stąd, jeśli źle się czujesz.
Usiadłam na kanapie i patrzyłam na jego piękną twarz, która teraz wyrażała zatroskanie.
-To tylko chwilowe osłabienie. To przez ten klimat i strefy czasowe. Po prostu mój organizm jeszcze się nie przystosował.
Wymusiłam uśmiech, na który Styles ani trochę się nie nabrał. Kucnął przede mną i chwycił moją dłoń.
-Napijesz się wody?
Spytał, kciukiem zataczając drobne koła na mojej dłoni.
-Poproszę.
Harry uśmiechnął się niewinnie i wstał, aby sięgnąć ze stolika wodę. Gdy mi ją podał, rozległo się pukanie do drzwi. Spojrzeliśmy na siebie zaskoczeni.
-Otworzę.
Poinformował mnie i poszedł do drzwi. Wrócił po kilku sekundach ze skonsternowaną miną. Zaraz za nim szedł uśmiechnięty Sean. Gwałtownie wstałam i przez to zakręciło mi się w głowie.
-Jesteś gotowa?
Zapytał Sean, a Harry spojrzał na niego jak na idiotę. Zagryzłam zdenerwowana wargę. Co mam zrobić?!
-Gotowa?
Prychnął Styles, zakładając ręce na piersi.
-Na co?
Przez chwilę mierzyli się wzrokiem, aż w końcu Sean odpuścił i spojrzał na mnie.
-Um.. my..
Odezwałam się.
-Idziemy na kolację.
Harry zmarszczył brwi patrzył się na mnie tak, jakbym zabiła mu kota.
-Nie wiedziałem, że masz tutaj znajomych.
-Bo nie mam, poznałam Sean'a dzisiaj.
Harry zerknął na Sean'a i z powrotem na mnie. Czy on był... zły?
-Cóż, w takim razie nic tu po mnie. Spotkamy się jutro na śniadaniu.
Nie patrząc już na mnie, wyszedł z pokoju. Dlaczego on do cholery wyszedł z pokoju?! Dlaczego o mnie nie zawalczył?! Bo mu na tobie nie zależy-podsunęła mi podświadomość.
Tak, Harry Styles może mieć każdą kobietę na tej ziemi, więc dlaczego miałby zawracać sobie mną głowę? W dodatku, to nie ze mną tak zawzięcie flirtował podczas lunchu.
-Chodźmy.
Oznajmiłam, uśmiechając się sztucznie. Chwyciłam płaszcz i torebkę i zaprowadziłam nas do wyjścia.

*

Siedziałam zamyślona w hotelowym barze, pijąc kolejnego drinka. Dochodziła 23 i w pomieszczeniu było mnóstwo ludzi. Wróciłam z "randki" godzinę temu, zaraz po tym jak Sean skończył opowiadać o swojej domowej siłowni i o tym, jak dba o ciało. Szczerze mówiąc, niewiele pamiętam z jego słów. Był cholernym egoistą, a ja byłam zawstydzona samą sobą, że odrzuciłam Harry'ego dla kogoś takiego. Dlatego od razu jak wróciłam, poszłam do baru i zamówiłam drinka. Barman próbował zagadywać, ale zbywałam go jak tylko mogłam. Miałam doła i potrzebowałam alkoholu, a nie pocieszyciela, który chciał dobrać mi się do majtek. Po którymś już trunku z rzędu miałam dosyć. Chwiejnym krokiem wstałam i ruszyłam do wyjścia. Oczywiście parę razy omal znowu się nie przewróciłam, ale zawsze znalazł się ktoś, kogo mogłam się przytrzymać. W ten sposób, udało mi się dotrzeć do windy i wjechać na 10 piętro. Powoli szłam korytarzem do swojego pokoju, ale w momencie, gdy mijałam drzwi apartamentu Harry'ego, coś kazało mi się zatrzymać. Gapiłam się na drzwi przez kilka minut, aż w końcu zapukałam. Po chwili  drzwi otworzył mi Harry. Ubrany w jeansy i czarną koszulę, rozpiętą do połowy. W głębi pokoju dostrzegłam jego ulubioną asystentkę.
-Ups, chyba przeszkadzam.
Czknęłam niespodziewanie, a Harry przyjrzał mi się uważnie.
-No nic, idę do siebie.
Zaśmiałam się i chwiejnym krokiem ruszyłam do drzwi. Harry coś mówił, ale byłam zbyt skupiona na czkawce, która mnie dopadła. Weszłam do pokoju i od razu skierowałam się do sypialni. Rzuciłam się na łóżko i poczułam jak kręci mi się w głowie. Byłam taka głupia sądząc, że Harry przejął się moim wyjściem. Przez całe spotkanie myślałam tylko o nim, ale zupełnie nie potrzebnie. Nie brakowało mu towarzystwa. Chciało mi się płakać i zważając na mój stan, po prostu się rozbeczałam. Nie obchodził mnie rozmazany makijaż ani fakt, że wciąż leżę w płaszczu. Moje serce właśnie zostało złamane i musiałam je opłakać.
-[t.i], co ty robisz?
Usłyszałam cichy szept przy uchu. Poczułam znajomy zapach perfum i odprężyłam się. Harry powoli i ostrożnie ściągnął mój płaszcz, potem buty, aż w końcu złapał moją dłoń i usiadł obok mnie. Odgarnął mi włosy z twarzy i mogłam dostrzec jego zmartwioną twarz.
-Co się stało? Ten koleś cię skrzywdził?
Widziałam jak zaciska szczękę na wzmiankę o nim. Pokręciłam głową i złapałam jego dłoń.
-Po prostu jestem pijana i załamana.
Boże... czy ja to naprawdę powiedziałam?
-Co? Dlaczego? Stało się coś złego?
Pokiwałam głową i poczułam jak nachodzi kolejna fala łez.
-[t.i]...
Harry złapał w dłonie moją twarz.
-Powiedz mi.
Zażądał cicho.
-Zakochałam się w tobie.
Powiedziałam i rozpłakałam się na dobre.

______________________________________________________
Mam wielką prośbę!
Przestańcie się tak bulwersować! To chyba logiczne, że dopóki nie napiszę KONIEC, to ten partowiec się jeszcze nie skończy. Ja pierdole, ludzie, pojebało was?! Mam ferie i mam prawo z nich korzystać i to wy się zachowujecie jak jakieś internetowe trolle. Sorry, ale mogłybyście ruszyć dupska po okulary, bo najwidoczniej nie widzicie informacji o tym, kiedy będzie imagin. Znalazły się wielkie odpowiedzialne damy! I to nie ja nawaliłam, a ci, którzy hejtują bez powodu. Spoko, nie muszę dodawać reszty części, bynajmniej wtedy będziecie miały powód, żeby po mnie jeździć ;)


A tych, którzy jeszcze we mnie wierzą zapraszam na moje ff:
http://charlie-fanfiction.blogspot.com/


Chciałabym jeszcze podkreślić, że notka wyżej nie dotyczy wszystkich, jest ona skierowana do krytycznych przypadków nieużywania mózgu ;)