Imagin Harry cz.8

CZĘŚĆ 1   CZĘŚĆ 2   CZĘŚĆ 3   CZĘŚĆ 4   CZĘŚĆ 5   CZĘŚĆ 6   CZĘŚĆ 7

Weszliśmy do zatłoczonej sali i próbowaliśmy przecisnąć się pomiędzy ludźmi, by zobaczyć co tak właściwie się stało. Spodziewaliśmy się wszystkiego, ale nie tego. Na podłodze w kałuży krwi leżała moja kochana Paulin, a nad nią pochylał się przerażony Niall.

- Jezus Maria co się stało? - krzyknęłam spanikowana

- Jakiś szaleniec chciał zaatakować Niallera, a Paulin w ostatniej chwili zasłoniła go swoim ciałem - odpowiedziała mi równie zszokowana Chloe

- Hazz dzwoń na policję i pogotowie, a ty Liam przynieś mi tu jakąś apteczkę - zadecydowałam. Dzięki kursowi pierwszej pomocy na szczęście wiedziałam jak zachować się w takich sytuacjach

Próbowałam zatrzymać krwotok, ale na marne. . Paulin powoli traciła przytomność..

 - Do jasnej cholery gdzie to pogotowie!! - krzyczałam zdenerwowana

- Kotku uspokój się.. Zaraz przyjadą - próbował udobruchać mnie Harry

- Jak mam się uspokoić skoro moja przyjaciółka może zaraz umrzeć??!!

- Rozumiem, ale zrobiłaś co mogłaś teraz trzeba czekać

 - No dobrze Hazz, ale oby nie było za późno..

Po około 5 minutach przyjechała karetka. Na sygnale ruszyli z nieprzytomną Paulin do szpitala, a ja z Harrym ruszyliśmy za nimi.

Siedzieliśmy już około pół godziny czekając na jakieś wiadomości. Chłopak przytulał mnie do siebie i powtarzał, że wszystko będzie dobrze, ale to mi nie wystarcza. Każdy tak mówi.. A ja opieram się na faktach, a nie przypuszczeniach. Po chwili z sali wyszedł lekarz.

- Co z nią? – zaczął Hazz

- Straciła za dużo krwi. Mimo wszelkich prób nie udało nam się jej uratować.  Przykro mi. – powiedział ze stoickim spokojem doktor i ruszył w kierunku swojego gabinetu

Wybuchnęłam płaczem. Łzy jak grochy leciały po moich policzkach. To wszystko moja wina.. To moja pieprzona wina. Ja ją wyciągnęłam na to przyjęcie. Gdyby nie to ona nadal by żyła.. Nie wybaczę sobie tego! Nigdy sobie tego nie wybaczę!

Harry próbował mnie pocieszać, ale po co. Ona nie żyje! Już nigdy nie powita mnie jej radosny uśmiech.. Już nigdy nie będziemy razem żartować i wychodzić na kawę.. Straciłam ją. Straciłam ją na zawsze..

***

Stałam z Harrym, Chloe i Niallem na cmentarzu i patrzyłam jak ciało mojej przyjaciółki spoczywające w drewnianej trumnie powoli zasypywane jest kolejnymi warstwami piachu. Obecni na uroczystości ludzie składali kondolencje kobiecie w wieku około 50 lat. Jak mniemam była to matka Paulin.

Po uroczystości pogrzebowej większość gości udała się na stypę, a ja poprosiłam Harrego by odwiózł mnie do domu. Jedyne czego teraz chciałam to zostać sama.

Hazz bez zbędnego gadania zawiózł mnie do mojego apartamentu. Wbiegłam na górę i rzuciłam się na swoje wielkie łóżko, wylewając w poduszkę potoki łez. Usłyszałam za sobą kroki, więc podniosłam głowę. Mój chłopak z troską w oczach się we mnie wpatrywał, a chwilę potem leżał koło mnie. Przyciągnął do siebie moje ciało, a ja wtulona w jego tors cały czas płakałam. Nadal nie wierzyłam, że to wszystko dzieje się naprawdę. Dzięki Bogu miałam przy sobie jego. On był moją ostoją, oderwaniem od codziennych problemów. Bez niego teraz zapewne bym się załamała. Wiem, że byłam teraz w beznadziejnym stanie. A mimo to on był przy mnie i mnie wspierał i za to mu dziękuję.

***

Ostatnie tygodnie były zarówno dla mnie jak i Chloe prawdziwą udręką. Nie mogłyśmy pogodzić się ze śmiercią Paulin. Niall i Harry ciągle powtarzali nam, że czasu nie cofniemy i trzeba żyć dalej. Z czasem zaczęłyśmy się przyzwyczajać do tej myśli i wracać do normalności, ale było naprawdę ciężko.

Krzątałam się po domu w poszukiwaniu swojego telefonu, gdy drzwi otworzyły się i do środka wszedł Harry.

- Cześć kochanie – ucałował mnie

- Hej Hazz

- Słuchaj dzisiaj jest impreza w takim jednym klubie. Pójdziemy tam? Odprężysz się, wyluzujesz.

- No brzmi spoko. A Niall z Chloe też będą?

- Jasne.. To co przyjadę po Ciebie koło 17?

- Okej..

Chłopak opuścił moje mieszkanie, a chwilę po tym zadzwoniła do mnie Chloe, tym samym pomagając mi odnaleźć telefon. Wcisnęłam zieloną słuchawkę i usłyszałam głos mojej przyjaciółki

- Hej Helen. Wiesz dzisiaj jest ta impreza i może poszłybyśmy na zakupy?

- No hej Chloe. Myślę, że to super pomysł. To co za godzinę w centrum handlowym, tam gdzie zawsze?

- Yhmm.. To do później.. Paaa

- Paa Chloe

Blondynka rozłączyła się, a ja zaczęłam zbierać rzeczy i biorąc pod uwagę czas stania w korkach wyszłam z domu.

Na miejsce dotarłam 5 minut po ustalonej godzinie i tak jak myślałam czekała na mnie zniecierpliwiona Chloe. Przywitałam się z nią i ruszyłyśmy na zakupy. Ja kupiłam miętową sukienkę na ramiączkach i brokatowe 10-centymetrowe szpilki, a moja przyjaciółka sukienkę w kolorze brudnego różu i czerwone szpilki. Do tego kupiłyśmy sobie odpowiednie dodatki i zadowolone z naszych zakupów wróciłyśmy do domu przygotować się na imprezę.

Gdy tylko weszłam do mieszkania, odstawiłam torby w sypialni i poszłam do łazienki trochę się odświeżyć. Po skończonym prysznicu wróciłam do pokoju i wzięłam się za szykowanie. Założyłam nowo kupioną kreację, wykonałam delikatny make-up, wyprostowałam włosy i czekałam aż przyjedzie po mnie Harry.

O ustalonej godzinie chłopak zapukał do mojego mieszkania i razem pojechaliśmy na imprezę.

***

Głośna muzyka huczała mi w głowie, a alkohol buzował w żyłach. Nie powiem, że źle się bawiłam, ale zdecydowanie nie były to moje klimaty. Było około północy, gdy Harry zauważył moje lekkie zmęczenie i razem pojechaliśmy do jego mieszkania.

Weszliśmy do środka namiętnie się całując. Harry kopnięciem zamknął za nami drzwi i przeniósł mnie do sypialni. Ułożył mnie na łóżku, a sam podpierając się na rękach opartych za moją głową unosił się nade mną. Delikatnie całował moją szyję zostawiając na niej mokre ślady. W tym czasie ja wplątałam dłoń w jego włosy i bawiłam się jego loczkami.

- Helen.. – powiedział przerywając pocałunki i gładząc ręką mój policzek

- Hmmm?

- Wyjdziesz za mnie? – mówiąc to klęknął przede mną na podłodze, a z szuflady wyjął małe pudełeczko.

- T..T..Takk – wydukałam i rzuciłam mu się na szyję, po czym on włożył na mój palec pierścionek.

To takie magiczne.. Jestem narzeczoną Harrego Stylesa. Zapewne jutro będą pisać o tym wszystkie szmatławce, ale ja mam to gdzieś. Kocham go.. Cholernie go kocham i wiem, że to z nim chcę dzielić swoje przyszłe życie. Helen Walter musisz przyzwyczaić się do tego, że niedługo będziesz nazywać się Helen Styles… Helen Styles.. Helen Styles.. Omg jak to pięknie brzmi.

***

Po tym jak Hazz mi się oświadczył, zamieszkaliśmy razem i od razu zaczęliśmy planować datę ślubu. Nie chcieliśmy zbyt długo czekać, więc odbędzie się on już za 6 tygodni. Tylko 6 krótkich tygodni dzieli mnie od zostania żoną Harrego. Jutro idę razem z Chloe wybierać suknię ślubną.. Jest mi tylko bardzo przykro, że nie mogę dzielić się tą chwilą z Paulin.

Następnego dnia razem z przyjaciółką pojechałyśmy do najlepszego salonu sukien ślubnych w Londynie, by zakupić jakąś dla mnie. Wybór był naprawdę ogromny. Falbanki, marszczenia, cekiny, koronki.. Sukienka z krótkim rękawem, z długim rękawem, na ramiączka, bez ramiączek... Biała, kremowa, jasno – różowa…

Na początku razem z Chloe stałyśmy zszokowane. Miałyśmy nadzieję, że wybór sukienki pójdzie nam gładko, ale chyba się przeliczyłyśmy.

Przymierzyłam co najmniej 50 sukienek, ale wybór padł na śnieżnobiałą suknię bez ramiączek z rozkloszowanym dołem. Po zakupach szczęśliwa razem z przyjaciółką wróciłam do domu.

***

- Hazz denerwujesz się? – spytał Niall. Czy on zawsze musi być taki nieogarnięty??

- Nie Nialler, wiesz nie denerwuję się – odpowiedziałem sarkastycznie

Stałem przed ołtarzem razem z moim drużbą Niallem i czekałem na moją piękność. Czasami czułem jakbym zaraz miał zemdleć. Na ogół nigdy się nie denerwowałem. Występuję przed milionami ludzi i nic, a teraz cały się trzęsłem. Nie mogłem doczekać się aż ją zobaczę.

W kościele rozbrzmiały pierwsze dźwięki pieśni, a w drzwiach pojawiła się ona, a z nią jej ojciec trzymający ją pod rękę. Oniemiałem gdy ją zobaczyłem. Wyglądała olśniewająco. Moja Helen.. Moja kochana Helen.

Razem z kolejnymi taktami pieśni coraz bardziej się do mnie zbliżała. Pan Walter puścił jej dłoń, którą chwyciłem ja i ucałował ją w policzek, a mi szepnął na ucho:

- Pamiętaj młody człowieku.. Ona jest moim największym skarbem. Dbaj o nią.

- Obiecuję, że będę o nią dbał najlepiej jak mogę – mężczyzna poklepał mnie po ramieniu i poszedł na swoje miejsce.

Uroczystość rozpoczęła się. Wszystko działo się niesamowicie szybko, aż w końcu doszliśmy do tej magicznej formułki..

- Czy ty Helen Walter chcesz wziąć za męża obecnego tutaj Harolda Edwarda Stylesa?

- Tak chcę – odpowiedziała, a ja uśmiechnąłem się

- A czy ty Haroldzie Edwardzie Stylesie chcesz pojąć obecną tutaj Helen Walter za żonę

- Oczywiście - wsunęliśmy sobie na palce szczerozłote obrączki

- A więc ogłaszam Was mężem i żoną.. Możesz pocałować pannę młodą.

Nasze usta złączyły się w namiętnym pocałunku. Ten jednak był inny niż te wszystkie poprzednie. Ten był wyjątkowy i na pewno długo zapamiętamy tą chwilę..

***

Ogłaszam Was mężem i żoną – te słowa ciągle rozbrzmiewały w mojej głowie.

Mój mąż – Harry Styles. To takie niewiarygodne i równocześnie takie prawdziwe.

Jestem bardzo wdzięczna Chloe, że wtedy przekonała mnie do nich i poszłyśmy na ten koncert. Mimo wszystkiego co się wydarzyło przez ten czas jestem szczęśliwa. Mam przy sobie wspaniałego, kochającego męża, cudowną przyjaciółkę, no i oczywiście resztę wariatów z One Direction. Harry jest moim największym szczęściem, uśmiechem i skarbem. Prosto mówiąc cały mój świat można określić trzema słowami: Harry Edward Styles…

Człowiek żyje po to, aby kochać. Jeśli nie kocha -  nie żyje.

______________________________________________________________________

Heej ;3 Nareszcie dodaję tak długo przez Was wyczekiwaną 8 i zarazem ostatnią część Harrego. Mam nadzieję, że podejdziecie do niej tak samo entuzjastycznie jak do poprzednich części i przepraszam, że tak długo na to czekaliście.

A teraz chciałabym jeszcze odwołać się do słów naszej kochanej Dreamer. Jak pewnie wiecie, zawiesiła ona pisanie na jakiś czas z powodu małej ilości komentarzy. Ja się z nią całkowicie zgadzam. Poświęcamy dla Was godziny, dni czasami nawet tygodnie, a pod imaginem jest maksymalnie 30 komentarzy. To nam nie pomaga, a wręcz demotywuje jeśli widzimy ponad 1000 wyświetleń i powiedzmy tylko 15 - 20 komentarzy. Więc proszę postarajcie się zostawić po sobie krótki, nawet anonimowy komentarz, bo to bardzo nam pomaga :) Kocham Was wszystkich ♥