Imagin Liam cz.4

CZĘŚĆ 1

CZĘŚĆ 2

CZĘŚĆ 3

Szykowałam się na spotkanie z przyjaciółkami kiedy zadzwonił mój telefon. Myśląc, że to Esme lub Ruth spokojnie go odebrałam

- Halo?

- [t.i] tu Andy.

- Andy? Dlaczego ty do mnie dzwonisz?? Przecież wam nie wolno.

- Rozkaz generała, ale nie w tym rzecz. [t.i] Liam został dzisiaj zaatakowany. Tutaj nie mają odpowiedniego sprzętu, więc mają tylko ustabilizować funkcje życiowe i przetransportują go do domu. Jutro będzie w szpitalu w mieście.

- C –co?? Jak to zaatakowali?!! Mówił, że jesteście bezpieczni! – wydarłam się do słuchawki, a słone łzy strumieniem zaczęły płynąć po moim policzku.

- Przykro mi [t.i].. Jutro około 12 Liam powinien być na miejscu, więc wszystkiego się dowiesz.. Muszę kończyć. Trzymaj się.

Rzuciłam telefonem o ścianę i osunęłam się na podłogę zanosząc się płaczem. Moje ciało całe drżało i pokryło się gęsią skórką. A co jeżeli nie uda im się go uratować? Co jeśli stracę go na zawsze? Ciekawe czy w ogóle zdążył przeczytać mój list.. Siedziałam opierając się o zimną ścianę i trzęsąc się ze zdenerwowania, gdy drzwi otworzyły się. Usłyszałam śmiechy i głos Ruth w przedpokoju

- Hej słońce.. Gotowa na zakupy i może mały flirt. Tak wiem, że masz Liama, ale mały flirt nie zaszkodzi..  – weszły do pokoju – Jezus [t.i] co się stało? – zakrzyknęła widząc mój stan i obie z Esme podbiegły do mnie.

- L – L – Liam – wydukałam

- Co z nim? – spytała Esme

- Postrzelili go – powiedziałam chwilowo się uspakajając by potem znów wybuchnąć płaczem.

- Będzie dobrze [t.i].. Musi być – pocieszała mnie Ruth – Żadnych zakupów. Zostaniemy tu z Tobą prawda Esme?

- Jasne

- Dziękuję wam dziewczyny, ale poradzę sobie. Idźcie beze mnie.

- Nie zostawimy Cię samej. Zostajemy! – uparła się Ruth

Reszta dnia minęła nam na rozmowie. Opowiadałam dziewczynom o moich przeczuciach, o tym, że wiedziałam że prędzej czy później coś się stanie, a one mnie próbowały pocieszać, ale mało to dawało. Byłam kompletnie załamana. Dużo płakałam, wieczorem nie mogłam usnąć. Było około 1 w nocy, kiedy zmęczona ciągłym łkaniem i wydarzeniami minionego dnia usnęłam.

*** Oczami Ruth

Siedziałyśmy razem z Esme u [t.i] próbując jakoś ją pocieszyć i rozweselić, niestety na marne. Około 22 kazałam przyjaciółce wracać do domu, a sama postanowiłam zostać na noc. Gadałam jeszcze trochę z [t.i]. Widziałam, że ona teraz potrzebuje obok siebie kogoś bliskiego, komu może się zwierzyć. Około pierwszej nad ranem [t.i] zasnęła. Nakryłam ją kocem, a sama ułożyłam się w fotelu obok, ale nie mogłam zasnąć. Martwiłam się o przyjaciółkę. Wiedziałam ile znaczy dla niej Liam i bałam się, że jak coś mu się stanie to ona wpadnie w depresję, albo będzie chciała się zabić. Dlatego musiałam być z nią i ją wspierać.. Oprócz mnie, Esme i Liama ona nie ma tutaj nikogo. Brat mieszka w innym kraju, a rodzice 100 kilometrów stąd i widzi się z nimi tylko raz – dwa w miesiącu.. Odkąd ona poznała Li jej życie całkiem się zmieniło. Wcześniej z domu wychodziła rzadko głównie tylko do pracy, nie lubiła imprezować. Payne to zmienił i przy nim nareszcie jest szczęśliwa.

Było około 9 rano kiedy [t.i] obudziła się. Spojrzałam na nią z troską, a ona lekko się uśmiechnęła.

- Dzień dobry [t.i]

- Hej Ruth.. Która godzina?

- Dopiero 9. Mam propozycję. Zjedzmy śniadanie, potem ja pojadę do domu się trochę ogarnąć. Ty zrobisz to samo, a przed dwunastą przyjadę po Ciebie i pojedziemy do szpitala okej?

- Yhm..  – mruknęła

Zjadłyśmy razem śniadanie, po czym udałam się do mojego domu. Mam nadzieje, że [t.i] nie przyjdzie do głowy nic głupiego.

*** oczami [t.i]

Ruth opuściła moje mieszkanie a ja już nieco bardziej opanowana niż poprzedniego dnia postanowiłam wziąć prysznic. Weszłam do kabiny i przekręciłam kurek. Ciepłe strumienie zaczęły spływać po moim ciele chwilowo „zmywając” z niego wszystkie problemy.. O tak, tego mi było trzeba. Po skończonej kąpieli szczelnie zawinęłam się w ręcznik i ruszyłam do sypialni. Otworzyłam wielką szafę i wyciągnęłam z niej brązowe legginsy i szaro-żółtą tunikę. Szybko włożyłam na siebie ubranie i zerknęłam na zegarek.. 10:30, to znaczy że mam jeszcze półtorej godziny. Usiadłam przed lustrem i nałożyłam na twarz trochę podkładu pod oczy, żeby zamaskować worki powstałe od wczorajszego płaczu. Po tusz do rzęs nawet nie sięgałam, bo wiedziałam, że jak tylko zobaczę Li znowu się rozpłaczę. Po nałożeniu podkładu, spięłam moje lekko rozwiane włosy w luźnego koka i wyszłam z mieszkania. Poszłam na plażę, dokładnie w to miejsce gdzie się poznaliśmy. Usiadłam na piasku i oczami wyobraźni zobaczyłam Liama w samych kąpielówkach wręczającego mi złotą bransoletkę ..

- To chyba Twoje prawda? – uwodzicielsko się uśmiechnął i podał mi ozdobę.

- Dziękuję, dziękuję, dziękuję!!! – wykrzyknęłam radośnie i rzuciłam się chłopakowi na szyję.

- Nie ma za co – rozchylił wargi ukazując rząd śnieżnobiałych zębów – Jestem Liam

- [t.i] – podałam mu rękę. Dopiero teraz zauważyłam, że jest zniewalająco przystojny. Umięśnione ciało, hipnotyzujące brązowe oczy i ten cudowny uśmiech.

Na to wspomnienie łzy ponownie zaczęły napływać do moich oczu. Musisz być silna, nie możesz teraz się rozpłakać – powtarzałam sobie. Z trudem powstrzymałam się przed wypuszczeniem słonych kropli z kącików oczu i wróciłam do domu. Tam czekała już na mnie Ruth.

- [t.i] martwiłam się..

- Przepraszam.. Poszłam na plażę i kompletnie straciłam poczucie czasu. Która jest godzina?

- Za pięć dwunasta. Widziałam helikopter medyczny, więc możliwe, że był w nim Liam. Wsiadaj jedziemy.

- Okej. - posłusznie wykonałam polecenie przyjaciółki i wsiadłam do auta.

10 minut później byłyśmy już pod budynkiem szpitala. Weszłyśmy do środka, a ja podeszłam do rejestracji.

- Przepraszam bardzo, gdzie leży Liam Payne? Miał być tutaj dzisiaj przetransportowany.  – zagadnęłam pielęgniarkę

- Pan Payne jest na oddziale intensywnej terapii. Sala numer 9.

- Dziękuję pani bardzo.

Pociągnęła Ruth za rękę i szybkim krokiem ruszyłam w kierunku wskazanego oddziału. Popchnęłam ciężkie drzwi i znalazłam się na białym korytarzu. Sala 9 – rozglądałam się na boki. Przez szyby było widać leżących na oddziale pacjentów.

- [t.i] tutaj – zawołała mnie Ruth.

Przez szybę ujrzałam mojego Li, a wokół niego pełno urządzeń, rurek i kabelków. Duże krople niekontrolowanie zaczęły płynąć z moich oczu. Mimo jego stanu chciałam wejść tam i dotknąć chociażby jego dłoni. Nagle coś mi się przypomniało. Andy zadzwonił do mnie, ale czy pan Payne wie o wszystkim. Moje wątpliwości rozwiały się, gdy zobaczyłam postać mężczyzny zbliżającego się do nas.

- Witaj [t.i].. Co z nim?

- Dzień dobry. Jeszcze nie wiem. Czekam aż przyjdzie tu jakiś lekarz.

Chwilę potem jak na zawołanie znalazł się koło nas doktor. Jakby czytając w moich myślach odpowiedział na wszystkie pytania, które kłębiły mi się w głowie.

- Witam państwa. Jestem dr.Brown i zajmuję się panem Paynem. Jego przypadek jest dość poważny. W tym momencie jest w śpiączce i nie oddycha samodzielnie. Jeżeli w ciągu 2 – 3 tygodni się nie zacznie samodzielnie oddychać oznacza to, że organizm nie podjął walki i najprawdopobniej nie będzie się już dało nic zrobić, ale na razie trzeba czekać.

- A czy ja mogłabym do niego wejść? – zapytałam

- Tak, ale na chwilkę i proszę włożyć fartuch.

- Dziękuję doktorze – włożyłam na siebie zielony fartuch i weszła do sali

Usiadłam na krzesełku obok łóżka Li pogładziłam go po policzku. Zazwyczaj jego twarz była ciepła i zarumieniona, a dzisiaj zimna i blada. Chwyciłam jego rękę w mocnym uścisku. Tak bardzo brakowało mi jego bliskości. Mimo tego, że wiedziałam że mnie nie słyszy zaczęłam do niego mówić.

- Kochanie jestem przy Tobie. Wszystko się ułoży. Razem przetrwamy te ciężkie chwile. Wierzę w to, wierzę w Ciebie. Jesteś silny, poradzisz sobie – z łzami w oczach patrzyłam na jego twarz. Nagle do sali weszła pielęgniarka.

- Powinna pani już iść.

- Dobrze. Ucałowałam go w czoło, ścisnęłam dłoń i wyszłam z sali.

Przez następne dni na zmianę z panem Paynem dniami i nocami przesiadywaliśmy w szpitalu, czekając na cud.. Codziennie liczę na to, że zacznie samodzielnie oddychać lub chociażby lekko poruszy palcem. Wierzę w to, że będzie dobrze. Musi być..

_______________________________________________________

Hej hej hej :) Cieszę się, że tak bardzo spodobała Wam się część 3. Ta część wydaje mi się nawet niezła tylko końcówkę lekko schrzaniłam. Mam nadzieję, że mi to wybaczycie. Następna część najprawdopobniej będzie ostatnia (chyba że coś nowego mi przyjdzie do głowy) i pojawi się w przyszły weekend. Czekam na Wasze opinie. Piszcie do mnie na Twitterze + follow = follow back i Asku  
CZYTASZ = KOMENTUJESZ