Zayn cz.7

Części : 1 2 3 4  5 6
__________________________________


MUZYKA (polecam włączyć :) ) 

- Co cholery się tu dzieje. – Louis spojrzał na Zayna z zaskoczeniem.
Dłoń Zayna już nie była tam gdzie nie powinna, lecz znowu była na moich nardgastkach. Syknęłam z bólu.
- Zostaw ją – pierwszy raz słyszałam, by Louis mówił coś aż tak poważnym tonem.
- A co ? I tak już nie jest twoja. Jest moja. – jeszcze bardziej ścisnął nardgastki. Wtedy już krzyknęłam.
- Możesz być cicho – syknął do mnie zły.
- Do cholery jasnej debilu zostaw ją ! – podszedł do Zayna i mocno go popchnął, tak, że wreszcie mnie puścił. Bez wahania pobiegłam w stronę telefonu w kuchni.
Zaczęłam wybierać numer, kiedy Louis i Zayn zaczęli się bić. Byłam chyba w najgorszej sytuacji w życiu. Oddaliłam się od nich i zadzwoniłam na policję. Po tym, jak powiedziałam im wszystkie dane, szybko pobiegłam w stronę bijących się chłopaków.
Zaczęłam krzyczeć by przestali. Chociaż Zayn okazał się wielkim debilem, nie chciałam, by Louis go zabił. Lecz, oni jakby mnie nie słyszeli. Cały czas się bili i szarpali.
- Stój ! Louis stój ! – krzyknęłam i wtedy Louis się od niego oddalił. Miał przecięta wargę i mocno obity policzek. Ale chyba z Zaynem było gorzej. 

Był oparty o drzwi, tak naprawdę cały był obity. A krew z jego nosa lała się strumieniami.
- Nigdy więcej jej nie dotykaj. Nie jest twoja. Ani moja. Niestety. – Louis kopnął w niego nogą i odwrócił się do mnie. Zeskanował mnie wzrokiem i … wyszedł. A zamiast niego zobaczyłam funkcjonariuszy policji.
- Tutaj jest – pokazałam na Zayna który chyba stracił świadomość tego, co dzieje się wokół niego.
Złapał go i zakuli kajdankami.
- Widzę, że już dostałeś. – zaśmiał się chyba główny policjant, który wszedł do mojego domu. – Witam. To pani dzwoniła ?
- T-tak   
- [T.I] ! Proszę mnie wpuścić ! To mój dom ! – zobaczyłam mojego tatę, który był chyba przytrzymywany przez policjantów. Kiwnęłam głową i puścili mojego ojca do środka.
- Czy ktoś wytłumaczy mi, co się tu do cholery dzieje ?!
- Pan Zayn Malik, został złapany dzięki pana córce. Już od dawna go szukamy.
- Jak to ? – mój tata zmarszczył brwi i spojrzał na mnie zaskoczony.
- Robił tak zawsze. Działają razem. Wraz ze starszą, a kobietą, która jest niby jego matką. Zamieszkują u bogatszych ludzi i kradną pieniądze.
- I podrywają córki właściciela. – szepnęłam.
- Chce pani skorzystać z pogotowia. Widzę, że z pani nardgastkami nie najlepiej -pokręciłam głową.
- Zrobię to sama.
- W takim razie. Dziękujemy za wezwanie. Pewnie jeszcze się odezwiemy. Żegnam.
- Żegnam- szepnął mój tata, a ja minęłam go i weszłam do pokoju, opierając się o drzwi.
Sama nie wiedziałam, co się właśnie stało.

~*~

Minęło kilka tygodni od dnia, gdy Zayn trafił do więzienia wraz ze swoją matką. Przez chyba tydzień było strasznie głośno o tym duecie i także o mnie. Były nawet plotki, że niby ja też byłam w tym składzie, lecz szybko przeszły.
Moje nardgastki są mniej więcej dobrym stanie, lecz cały czas boli mnie, gdy zrobię bardziej nie uważny ruch.
Rodzice, zamiast współczuć mi, że takie coś się stało, postanowili mnie nazwać nieodpowiedzialną smarkulą. Jednym zdaniem.
Moje życie się zrujnowało. Lecz mam jeszcze jedną rzecz do zrobienia.
Ubrałam na siebie czarną bluzę, buty i pojechałam do nikogo innego a Louisa. Cały czas w głowie miałam to jak powiedział ,, Nie jest moja. Niestety’’. Czyżby … wtedy gdy miał przyjść, chodziło mu o to … że chciał pogadać o naszym związku ?
To pytanie zamieszkało w moim umyśle, już od kilku dobrych dni.
Zapukałam do drzwi i po kilku próbach otworzył mi Louis. Miał na sobie tylko czarne rurki, a jego włosy były mokre. Pewnie brał prysznic.
- Ow. Hej. – uśmiechnął się delikatnie.
- Hej… Mogę ?
- Jasne. – Weszłam do jego mieszkania, kierując się w stronę salonu. – Siadaj. Chcesz coś do picia ?
- Nie. Nie chce. Mógłbyś usiąść ? – spytałam, zaczynając bawić się palcami. Nie wiedziałam, że to będzie aż tak stresujące.
Louie kiwnął głową i usiadł obok mnie.
- O czym chcesz pogadać ?
- O nas.
- O nas ? – zmarszczył brwi.
- Tak. Zachowywałam się głupio. Jak smarkula. I dostałam nauczkę. Straszną nauczkę.
Nie wiem, co mnie wzięło, żeby w ogóle zacząć to całe gówno. Ale wiem jedno. Cały ten czas myślałam, dlaczego byłam taka głupia, że cię zostawiłam. Nie powinnam dostać drugiej szansy. Lecz, zawsze warto spróbować. Czy udałoby się … byśmy… znowu stworzyli parę ?- wydusiłam to z siebie i podniosłam głowę. Zobaczyłam Louisa, który patrzy na mnie ze swoim słodkim uśmiechem.
- Nie powinienem ci dawać szansy. Powinienem cię od razu na wejściu wyrzucić z domu i powiedzieć, że nie jesteś tego warta. Chciałabym z tobą być. Bardzo. Z całego serca. Kocham cię [T.I]. Tylko że… mam taką jedną barierę.
Skoro raz popadłaś w uczuciach u innego, nawet jeśli okazało się, że jest to dupek największego wymiaru… to jak ja mam ci uwierzyć, że drugi raz nie popełnisz tego samego błędu ? – złapał mnie za rękę, plącząc nasze palce.
Mówił prawdę. Mówił czystą prawdę. I w pełni go rozumiem.
- Czyli… nie uda się ? – czułam, jak łzy wchodziły mi do oczu. 

- Nie wiem. [T.I]. Nie wiem. Nie chcę, bym znowu obwiniał się za coś. Czego nie zrobiłem. - ścisnęłam swoje oczy, by zastopować łzy. 
- Czyli... nie ? - szepnęłam.
- Przepraszam cię [T.I] - przybliżył się do mnie i przytulił. Wtuliłam się w jego zagłębienie w szyi i próbowałam napoić się jego zapachem. 
- Ja ... Ja już pójdę. Dziękuje za wszystko Louie. - odsunęłam się od niego i pocałowałam w policzek i jak najszybciej wyszłam z domu. 
Weszłam do auta i odjechałam. W ostatniej chwili skręciłam na autostradę. Deszcz lał jak cebra, a ja jechałam. Nawet nie wiedziałam gdzie. Po prostu chciałam jechać. Szybko. Poczuć tą adrenalinę. 
Cholera co ja robię ? Zachowuje się jak te baby z dramatycznych filmów. Odjechałam na jakiś zajazd i wyłączyłam auto. 
Oparłam głowę o kierownicę i zaczęłam płakać. Przez jednego człowieka zepsułam sobie całe życie. Rodzice mają mnie za smarkulę, moja przyjaciółka ... sama nie wiem, czy mogę z nią jeszcze gadać. Nie odzywała się do mnie od tygodni. 
A jedyną osobę. Która mnie szczerze kochała. Straciłam. Przez to, że chciałam spróbować z człowiekiem, który okazał się zwykłym dupkiem. 
Jedna sprawa zepsuła całe moje życie. A raczej jeden człowiek i jedna pokusa. 
Brzydziłam się siebie. Jak ja mogłam wogóle myśleć o drugiej miłości ? O tym, by się chować przez prawdziwym uczuciem. Okłamywałam sama siebie. 
Wtedy zaczął dzwonić mi telefon. Wyjęłam go. Dzwoni Zayn. 
Patrzyłam zaskoczona na telefon i odebrałam. 
- Halo ? 
- Tu Zayn. Mam jeden telefon i postanowiłem zadzwonić do ciebie. 
- Chyba se jaja robisz. 
- Nie ... ja. Przepraszam - zaśmiałam się. Nie wierzyłam własnym uszom. 
- Żartujesz tak ? 
- Nie. Wtedy. Ja... Ja byłem pod wpływem narkotyków. Wiem to głupie. Nie wiedziałem co zrobiłem. Obudziłem się, dopiero gdy Louis zaczął mnie bić. Zrozumiałem, co ci zrobiłem. Kim byłem. Prawda. Okradałem. Lecz nie zmienia to tego, że kochałem cię z całego serca. Dla ciebie chciałem przestać. 
- A jak wytłumaczysz rozmowę z matką ? Już wtedy mówiłeś, że mnie nie kochasz. 
- Właśnie wtedy wróciłem od kolegi. Który miał towar. I wziąłem. PRzez ten cały czas byłem na haju. Nie panowałem nad sobą. Przepraszam cię [T.I]. Proszę, odwiedź mnie tu. Chodź raz. Chce cię zobaczyć. Cholera ja cię kocham. Nawet nie wiesz jak za tobą tęsknie. - nie wiedziałam co powiedzieć. Otwierałam i zamykałam usta, próbując coś z siebie wydusić. 
- Też cię kocham Zayn -szepnęłam i wtedy usłyszałam dosyć głęboki męski głos, który mówił, że czas na koniec rozmowy. I koniec. 
Patrzyłam na ekran komórki z otwartą buzią. Wrzuciłam go do torebki i próbowałam zapomnieć o tej rozmowie. 
Szybko odpaliłam auto i pojechałam. Lecz nie do domu. Czas zacząć nowe życie.

Kochając jednocześnie dwie osoby ,
wybierz ta druga ,
bo jeśli naprawdę kochałbyś pierwszą , nie zakochałbyś się w drugiej.
Johnny Depp
 _________________________
I na koniec jeden z moich ulubionych cytatów. Piękny, prawda ?
Ta piosenka też jest dla mnie magiczna.
Tak to ostatnia cześć.
Długo sie wachałam czy zrobić happy end. Lecz, postanowiłam
,że zrobię tak, jak postanowiłam na początku pisania tego imagina.
Z drugiej strony jest to dobry, a z drugiej smutny koniec.
Gdzie pojechałyście ? Nie wiem.
Wy mi powiedzcie.
Pamiętacie.
50 komentarzy 
Czekam na wasze opinie kochani.
Do zobaczenia x