Niall cz.5

Wyszliśmy z restauracji zanosząc się śmiechem. Czułam jak alkohol buzuje w żyłach i głowie. Miałam ochotę tańczyć i się przytulać.
-Która godzina?-zapytałam, kiedy udało mi się opanować głupawkę.

-2 w nocy-odparł Niall i objął mnie w pasie.
-Zatańczmy-poprosiłam.
-Co?
-Zatańcz ze mną!
Blondyn zaśmiał się i przybierając zabawną pozę zaczął mną wywijać  jak w jakimś walcu. Efekt był taki, że wylądowaliśmy na oszronionej trawie. Leżałam na nim z ustami dociśniętymi do jego policzka. Odsunęłam twarz, by móc na niego patrzeć.
-Wiesz, [t.i]..-zaczął chłopak, głaszcząc mój policzek- kocham cię-dodał z nieśmiałym uśmiechem.
-Ja ciebie też, Nialler-szepnęłam i wpiłam się w jego wargi.
Oderwaliśmy się od siebie, gdy zabrakło nam tchu.
-Chodźmy-podniosłam się i zdjęłam z nóg buty- obiecałeś mi coś nielegalnego- posłałam mu uwodzicielski uśmiech i seksownie poruszając biodrami, powoli ruszyłam w stronę postoju taksówek.

***

Wpadliśmy do hotelowego pokoju nie przerywając pocałunków. Potykając się o meble dotarliśmy wreszcie na łóżko. Zsunęłam z ramion Nialla marynarkę i odrzuciłam ją w bok.  Przeturlaliśmy się tak, że teraz ja znajdowałam się u góry. Wykorzystując okazję blond włosy rozpiął zamek sukienki i zaczął ją ze mnie ściągać. Zarumieniona zakryłam swój dekolt i opadłam na klatkę piersiową ukochanego. Znów złączyłam nasze usta i niezgrabnymi ruchami, rozpięłam guziki jego koszuli.
-Zdejmij ją-poprosiłam nie odrywając warg.
Blondyn uniósł nas do pozycji siedzącej i zdjął materiał, następnie rzucając nim w przestrzeń pokoju. Chwycił moje pośladki i obrócił nas, by znów mógł nade mną górować. Całował każdą część mojego ciała, doprowadzając mnie do obłędu. Pokochałam ten erotyzm i pożądanie w jego oczach, ruchach, ciele. Był moim osobistym bogiem, doprowadzającym do szaleństwa samym dotykiem. Czułam pracę jego mięśni za każdym razem i kiedy się we mnie poruszał. Dyszałam i jęczałam, co chwila wymawiając jego imię. Spełniona, zakochana i szczęśliwa, zasnęłam u boku mężczyzny mojego życia.

muzyka

***

(kilka miesięcy później)

-[t.i]! List do ciebie!!-usłyszałam z kuchni, głośne wołanie mamy.

Napisałam Sam na facebook'u, że zaraz wrócę i zeszłam na dół. 

-Coś się stało?-zapytałam podchodząc do niej.

Z szerokim uśmiechem na ustach podała mi białą kopertę, której nadawcą była American Academy of Dramatic Arts. Popatrzyłam na mamę z szeroko otwartymi oczyma i czym prędzej  rozdarłam papier. Zdenerwowana skanowałam wzrokiem każdą linijkę tekstu.

-I co?- usłyszałam podekscytowany głos rodzicielki.

Podniosłam na nią przerażony wzrok.

-Przyjęli mnie-wyszeptałam.

Mama z piskiem rzuciła się na mnie i mocno uścisnęła. Łzy pojawiły się w moich oczach, natychmiast wydostając się na wierzch. Co teraz będzie ze mną i Niallem? Nie spodziewałam się, że mnie przyjmą, tym bardziej, że całą tą aktorską pasję rozpoczęłam kilka miesięcy temu za namową Nialla. To przecież niemożliwe, bym się tam dostała, a jednak się udało i nie wiem, czy mam się z czego cieszyć.

-To wspaniała szansa, kochanie!-mama popatrzyła na mnie ze szczęściem wypisanym na twarzy- mam nadzieję, że te łzy, to łzy szczęścia-powiedziała przymrużając oczy.

-Tak-skinęłam głową, wysilając się na uśmiech- pójdę o tym napisać Sam-odwróciłam się na pięcie i pobiegłam do swojego pokoju.

Zalana łzami rzuciłam się na łóżko. Szybko wybrałam w telefonie numer Nialla i pisząc sms'a poprosiłam o natychmiastowe spotkanie.

***

Zdenerwowana siedziałam na ławce w parku niedaleko mojego domu. Rozglądałam się na boki w poszukiwaniu Nialla, aż w końcu zauważyłam jego sylwetkę zmierzającą w moją stronę.

-Cześć, [t.i]-przywitał się z uśmiechem i ucałował moje wargi.

-Hej-bąknęłam, spuszczając wzrok.

Chłopak zajął miejsce obok mnie.

-Coś się stało? Ta wiadomość wyglądała groźnie-zachichotał.

Znów poczułam zbierające się pod powiekami łzy. 

-Niall, dostałam się na studia- oznajmiłam łamliwym głosem.

-To super! Przecież taki był nasz plan!-położył rękę na moich plecach.

-Na studia w Nowym Jorku, Niall!!-spojrzałam na niego.

Blondyn przyglądał mi się oszołomiony, analizując moje słowa.

-Wspaniale-dodał z nikłym uśmiechem.

-Nie martw się, kochanie-chwyciłam jego twarz w dłonie- nigdzie się nie wybieram- dodałam unosząc kąciki ust.

-Co?

-Nie zostawię ciebie samego-odpowiedziałam z przekonaniem.

-[t.i], nie możesz tego zrobić!- złapał moje ręce i ułożył je na kolanach- musisz tam jechać.

-Nie chcę, Niall.

-To twoja szansa i nie pozwolę byś ją zmarnowała.

-Nie chcę przez te głupie studia stracić najważniejszą osobę w życiu.

-Więc zerwijmy.

-Co?

Gapiłam się na niego zaskoczona. W jego oczach zebrały się łzy, ale próbował je hamować. W moich również nagromadziła się słona ciecz.

-Nie możesz poświęcić swojej przyszłości dla mnie.

-Ale ja nie chcę z tobą zrywać! Kocham cię i zostanę tu z tobą!

-Nie, [t.i]. Masz tam polecieć, jasne? To koniec i to nie twoja wina, tylko moja. Za tydzień przeprowadzam się do Australii, ten związek i tak nie miałby przyszłości.

-Jak to się przeprowadzasz?

-Ojciec zakłada nową firmę i ktoś musi wszystkiego dopilnować. Widzisz?  Wszystko składa się na to byś mogła tam lecieć i spełnić marzenia, [t.i]. 

-Niall, ty nic nie rozumiesz! Możemy, to jeszcze....

-Nie [t.i]- przerwał mi- kocham cię, najbardziej na świecie- pocałował mnie czule- błagam, leć do Nowego Jorku i zapomnij o mnie. Żegnaj, [t.i]-wstał i szybko odszedł w stronę swojego auta.

Dalej pamiętam, że przez bardzo długi czas siedziałam na tej ławce i starałam się zrozumieć, to wszystko, co miało miejsce. Wróciłam, kiedy do parku przyszła zmartwiona mama. Pocieszyła mnie i powiedziała dokładnie to samo co Niall. "To twoja szansa, kochanie. Nie warto jej marnować dla kogoś takiego jak Niall". 

***

(Niall, półtora roku później)

Szedłem wzdłuż chodnika, zatrzymując się przy tak dobrze znanym mi miejscu. W oknie jej pokoju nadal wisiały małe dzwoneczki, mimo że nie było jej tu od bardzo dawna. Przez chwilę stałem tam i wspominałem tę piękną dziewczynę, którą miałem szczęście pokochać. Gdy poczułem, że zaczynam dygotać z zimna, ruszyłem dalej. Przez ten cały czas, który upłynął od naszego rozstania, zrozumiałem jedną, bardzo ważną rzecz. Musieliśmy się zgubić żeby docenić, jak pięknie było się tak zakochać. Każdy powinien tak wspominać pierwszą miłość. Szaloną, romantyczną, przepełnioną namiętnością. Czasem tylko jeszcze łapię się na tym, że myślę "jakim głupstwem było nie próbować jej szukać", ale potem myślę sobie, że nie mogłem postąpić inaczej.

_______________________________________________________

KONIEC

Dziękuję, że czytaliście i komentowaliście tego partowca zachęcając mnie do dalszej pracy. Przepraszam, że zdarzało się, że musieliście długo czekać na następne części, ale składało się na to wiele czynników. 

Jeszcze raz dziękuję za komentarze, kocham Was :*