Harry (kontynuacja)

część 1 

muzyka

I remember years ago

Someone told me I should take

Caution when it comes to love 

Poprawiłam starannie makijaż i chwytając za skórzaną kurtkę, wyszłam z pokoju.

-Jesteś gotowa?-zapytałam Liz, która przeglądała się w lustrze.

-Nie uważasz, że ta sukienka mnie pogrubia?

-Jest świetnie. Chodź już- wsunęłam na stopy szpilki i wyszłam z mieszkania. 

Wciskając guzik na kluczykach, otworzyłam zamki samochodu i wgramoliłam się na miejsce kierowcy. Odpaliłam silnik i kilkukrotnie zatrąbiłam. Po kilku sekundach z domu wyszła Liz i po zakluczeniu drzwi w końcu wsiadła do auta.

-Nareszcie-bąknęłam pod nosem i dołączyłam się do ruchu.

***

Obie przekroczyłyśmy próg restauracji, w której miała się odbyć impreza z okazji 20 urodzin Frankiego. Pokazałam zaproszenie ogromnemu ochroniarzowi i skierowałyśmy się w dół po schodach. Głośne basy nowoczesnych piosenek odbijały się echem po górnej części lokalu. Dobrze, że Frankie zarezerwował całą restaurację, bo nie wyobrażam sobie, gdyby ktoś miał jeść kolację i słuchać tego dudnienia.

-Frankie!!!-zawołałam radośnie i podbiegłam do solenizanta.

Mocno go wyściskawszy, złożyłam życzenia i dałam idealnie zapakowany prezent. Następnie podeszłam do baru, przy którym siedziała jego dziewczyna wraz z obcym mi chłopakiem. Jej towarzysz siedział tyłem do mnie, ale jego postura wydała się być mi znajoma. 

-Cześć- ucałowałam policzek Sue.

-[t.i]!!-wrzasnęła i mocno mnie przytuliła.

Niestety blondynka swoją bujną fryzurą zasłoniła mi cały widok na tajemniczego chłopaka.

-Poznaj, to jest Harry- odsunęła się ode mnie i wskazała na bruneta.

-My się już znamy-rozbrzmiał tak dobrze znany mi głos. 

Znów usłyszała jego głos, zauroczenie powróciło. 

Wszystko, o czym zapomniała przez tych kilkanaście miesięcy.

Stałam tam i oniemiała gapiłam się w jego oczy. Znów mogłam się w nich zatopić. Tak długo go nie widziałam. Nawet nie pamiętam jak intensywny kolor miały jego tęczówki. 

-Naprawdę?!-zdziwiła się Sue.

-Tak-odparłam ze sztucznym uśmiechem.

-To świetnie! To wy zajmijcie się sobą, a ja lecę do Frankiego, bo już widzę jak tak suka się do niego lepi!-powiedziała i zniknęła w tłumie ludzi.

-To ja idę-rzuciłam ozięble i zamierzałam zacząć szukać Liz, gdy ktoś złapał mnie za rękę. 

Odwróciłam twarz w stronę ktosia. Harry, stał tak blisko mnie, że nasze klatki piersiowe napierały na siebie nawzajem.

-Porozmawiajmy- powiedział cicho i zaprowadził mnie do wyjścia z lokalu.

-Czego chcesz?-syknęłam, wyrywając się z jego uścisku.

Znajdowaliśmy się na chłodnym londyńskim powietrzu.

-Musimy coś sobie wyjaśnić.

-Nie mam ci nic do powiedzenia! Kazałeś mi, bym dała ci spokój, więc dlaczego teraz ty nękasz mnie?

-Dlaczego uciekłaś?

-A po co miałam zostać?

-Zniknęłaś bez śladu na kilka miesięcy, nawet nie mówiąc o co chodzi-zdawało mi się, że moje słowa w ogóle do niego nie docierały- martwiłem się! Zachowałaś się jak jakaś nieodpowiedzialna gówniara!

-Ja się tak zachowałam?! To ty zawsze uciekałeś, a nie ja! Uciekałeś od mojej miłości!

-Musiałem!

-A niby dlaczego?! Wystarczyło mi, to wszystko wyjaśnić, a nie najpierw zwodzić, by później zostawić! Ty wiesz jak ja się czułam?! Jak dziwka. Jak zwykła, tania kurwa.

Łzy zebrały się w moich oczach, przez co miałam nieco niewyraźny widok. Harry spoglądał na mnie taki zmieszany i zagubiony.

-Przepraszam-odezwał się cicho, po krótkiej chwili- ja po prostu...bałem się, że cię stracę...

Popatrzyłam na niego ze smutkiem, nienawiścią, miłością i wszystkim uczuciami, tak sobie sprzecznymi. 

-Nie udało się- odpowiedziałam łamliwym głosem- straciłeś mnie.

-Wiem... i nadal w to nie wierzę-dodał z wyrzutem do samego siebie.

-Przykro mi, Harry- nie wytrzymałam.

Pozwoliłam łzom spłynąć w dół po policzkach. 

-Mi też, [t.i]- on również zaczął płakać- nawet nie masz pojęcia ile dla mnie znaczyłaś..

-Więc dlaczego nigdy mi tego nie powiedziałeś?-zapytałam z bólem- bałeś się tego? Czy może miałeś wątpliwości? Pragnęłam tego usłyszeć z twoich ust, ale w zamian za to, zawsze dostawałam po sercu.

Otarłam mokre ślady na polikach.

-Chciałbym, to wszystko naprawić-zbliżył się niepewnie- pozwolisz mi?

Spuściłam wzrok na jego klatkę piersiową. 

-Nie wiem, czy tego chcę.

Loczek uniósł delikatnie mój podbródek.

-Give me love like never before

'Cause lately I've been craving more

And it's been awhile but I still feel the same

Maybe I should let you go-zanucił naszą ulubioną piosenkę.

Uniosłam leciutko kąciki ust.

-Give a little time to me or burn this out

We'll play hide and seek to turn this around-zaśpiewałam cicho ja.

-And all I want is the taste that your lips allow-dokończyliśmy wspólnie.

Harry przeniósł wzrok na moje usta i zbliżył się jeszcze bardziej. Ostatni raz spojrzał w moje oczy i sam zamknął swoje. Pocałował mnie. W tak naturalny i oczywisty sposób, jakby robił to zawsze. Zupełnie bez żadnego wyraźnego powodu. Pocałował mnie tak, jak jeszcze nigdy nikt. Wydawało mi się, że stracę przytomność. Tak długo czekałam…

-Kocham cię, [t.i]- szepnął i na nowo złączył nasze usta w jedność.

_________________________________________________________

Dziękuję za komentarze pod 4 częścią Nialla :D Widzicie? Jak chcecie to potraficie!

Nie wzięłam się za pisanie kolejnej części, bo do tej pory skupiałam się na kontynuacji imagina z Harrym, więc wybaczcie mi.

Postaram się to zrobić jak najszybciej ;)

Zapraszam do wyrażania swojej opinii!!