Louis

muzyka

Powiedz coś, bo poddaję się i pozwalam Ci odejść 

-Wychodzę!

Odwróciłem się w stronę [t.i], która nerwowo przeszukiwała swoją torebkę. 

-Dokąd?

-Umówiłam się z dziewczynami.

-Ale mieliśmy zjeść razem kolacje..

-Przepraszam, Lou. W tygodniu nie miałam czasu, a w końcu to moje przyjaciółki. Muszę iść. Pa!

Wyszła, trzaskając za sobą drzwiami. Bezsilnie opadłem na kanapę, wydychając głośno powietrze. Kolejny wieczór spędzony z telewizorem i puszką piwa. Przeskakiwałem na kanałach, aż w końcu postanowiłem, że wybiorę coś z kolekcji płyt DVD. Otworzyłem szafę, która była tego pełna i kolejno zacząłem przeszukiwać jej wnętrze. [t.i] i Louis, lato 2012. Odczytałem napis na jednym z opakowań, obok niego znajdowały się inne płyty z nami w rolach głównych. Wyciągnąłem je wszystkie i pierwszą z nich włożyłem do odtwarzacza. 

-Louis, powiedz kilka słów do kamery!

-Kocham cię.

Chłopak na nagraniu pocałował uśmiechniętą brunetkę. Leżeli na plaży, opalając się.

-Pokaż widzom swój nowy tatuaż.

Kamera zbliżyła się do przedramienia Louisa, które dekorowała postać na deskorolce. Dziewczyna ucałowała to miejsce i ponownie uśmiechnęła się do urządzenia. 

-Mój mały buntownik.

Musnęła jego wargi, a chłopak natychmiast pogłębił pieszczotę. Wyjął z jej rąk kamerę i wyłączył.

Uśmiechnąłem się wspominając stare czasy. Byliśmy wtedy nierozłączni i zakochani. Nie było rzeczy ważniejszych od naszej miłości. 

Jeśli zechcesz będę tym jedynym dla Ciebie

Przecież podążałbym  za Tobą wszędzie

Kolejne nagranie tym razem z naszej kolacji zaręczynowej. 

Louis klęknął na jedno kolano i zaczął zacięcie szukać czegoś w kieszeni swoich spodni.

-Cholera- mruknął pod nosem, aż w końcu wyjął małe czerwone pudełeczko.

[t.i] przez cały czas zaskoczona obserwowała poczynania Louisa.

-[t.i], czy zostaniesz moją żoną?-wydukał zdenerwowany jak nigdy dotąd.

Dziewczyna zakryła dłonią usta, a z jej oczu wyleciały łzy, rozmazując piękny makijaż.  Skinęła tylko głową, nie mogąc nic odpowiedzieć. Louis włożył pierścionek na jej palce i podniósł się. [t.i], popatrzyła z nie do wierzeniem na biżuterię i rzuciła się na Louisa. Wokół zaczęły bić brawa i okrzyki radości. 

Rok. Tyle dokładnie minęło od tego dnia. A my zamiast uczcić to razem, siedzimy oddzielnie, w dwóch częściach miasta.

I czuję się taki mały

To mnie przerosło, nie potrafiłem tego pojąć

Nic nie wiem i nie rozumiem

Odtworzyłem pozostałe filmy i nawet nie zauważyłem, kiedy zacząłem płakać. Nic nie jest już takie samo. Nie ma już nas, jest tylko Louis i [t.i]- ludzie żyjący z sobą, ale tak naprawdę bez siebie. Oddaliliśmy się. Zapomnieliśmy być dla siebie czuli i dobrzy. Nie spędzamy razem czasu, bo nigdy go nie ma. Nie rozmawiamy, bo nie mamy o czym. Czasem mówimy jak minął dzień, ale między słowami nie słychać tej miłości i czułości. Skończyła się. Wyparowała. Najgorsze jest to, że nie wiem, czyja to była wina. Nie wiem, czy moja, bo robiłem wszystko, by było dobrze. Zabierałem ją w trasy, do rodziny. Planowałem grafik, byśmy byli z sobą jak najczęściej. To chyba ona nas zgubiła. Zaczęła pracę, poznała nowych przyjaciół i zabrakło czasu dla mnie. Nie pojawiała się na randkach, a później tłumaczyła natłokiem spraw. To nie jest moja wina, prawda?

Potknę się i upadnę

Wiem, bo wciąż uczę się kochać

Jak małe dziecko dopiero zaczyna uczyć się chodzić

Otarłem policzki i podniosłem się z miejsca. Ubrałem kurtkę, buty i zamykając mieszkanie, pojechałem za nią. Znalazłem ją w jej ulubionej restauracji. Siedziała z przyjaciółmi i przygryzając paluszki, śmiała się jak pozostała reszta. Wszedłem do środka, a wzrok wszystkich zebranych powędrował na mnie. [t.i] przeprosiła znajomych i wściekła podeszła do mnie.

-Co tu robisz?-syknęła.

-Dziś jest nasza rocznica i pomyślałem, że dlaczego nie spędzamy jej razem-tłumaczyłem się.

-Louis! Czyś ty oszalał?! Jestem zajęta, wracaj do domu, niedługo będę. Narazie- ucałowała mój policzek i wróciła do stolika.

Powiedz coś, bo przestaje mi zależeć na Tobie

Przepraszam, nie umiałem do Ciebie dotrzeć

A mogłem podążać dokądkolwiek, aby być tylko z Tobą

Wpadłem do mieszkania i szybko zacząłem zbierać wszystkie swoje rzeczy. Pakowałem je na oślep, bo oczy przysłaniały mi łzy. W końcu usiałem na łóżka i zacząłem ryczeć jak dziecko. Nic nie jest dobrze. Wszystko się kończy i ten koniec mnie przeraża. Dokończyłem wkładać ubrania do walizki i usiadłem w salonie, czekając na powrót [t.i].

Przykro mi, że nie mogłem do Ciebie dotrzeć

Przecież podążałbym wszędzie za Tobą

Po godzinie uporczywego oczekiwania, [t.i] weszła cicho do domu.

-Louis?-zapytała zaskoczona, że jeszcze nie śpię.

Zwykle kładłem się pierwszy i pierwszy wstawałem. 

-Czekam na ciebie.

-Aha.

Zdjęła płaszcz oraz buty i usiadła na fotelu.

-Czemu stoi tu walizka i czy ty płakałeś?

Otarłem szybko policzki i odchrząknąłem. 

-[t.i]...to chyba koniec..

Dziewczyna siedziała cicho, obserwując mnie z kamienną miną.

-Nie rozumiem.

-Odchodzę. 

-Dlaczego?

-Chyba już cię nie kocham.

-Chyba mnie już nie kochasz?-powtórzyła z kpiną.

Skinąłem nieśmiało głową.

-Idiota! To po cholerę, to wszystko było?!  Żeby mnie uwieść i upokorzyć przed rodziną, kiedy planowaliśmy ślub?!

-[t.i], to nie tak.

-A jak?! Jesteś kretynem, Louis!! Wynoś się stąd!!

Bez słowa wstałem i łapiąc walizkę, skierowałem się drzwi. [t.i], wściekła wyzywała mnie od najgorszych. Nie uroniła ani jednej łzy, jakby bardziej zależało jej, co powie teraz rodzicom i znajomym. 

-Żegnaj, [t.i].

Wyszedłem zamykając za sobą drzwi i jednocześnie kolejny rozdział w życiu. To koniec. Rozpadliśmy się. 

I przełknę swoją dumę

Bo jesteś jedyną, którą kocham

I z Tobą się żegnam

____________________________________________________________________
Cześć!
Wiem, to było nudne, beznadziejne, żenujące etc, ale podoba mi się ta piosenka i koniec! :D

Zapraszam na mój ask :)