Imaginy One Direction : Liam cz.1

niedziela, 26 października 2014

Liam cz.1

OGŁOSZENIA PARAFIALNE, PRZECZYTAJCIE NOTKĘ POD ROZDZIAŁEM!!!

Ta historia jest inna niż wszystkie. Nie ma w niej księżniczki i księcia ani pięknej i bestii. Jest tylko dziewczyna skrzywdzona przez świat. Dziewczyna, która za każdym razem, gdy wychodziła na ulicę musiała zmagać się z pogardliwymi spojrzeniami ludzi. Dziewczyna, która mimo obelg ze strony kolegów potrafiła się uśmiechnąć i powiedzieć miłe słowo. Dziewczyna, która nie jest tylko nastoletnią frajerką, ale człowiekiem o gołębim sercu. I to właśnie takich ludzi jak ona wspiera los. I to właśnie ona dostała od niego wielki dar. Jaki? O tym właśnie jest ta historia.

***

[t.i]. Na ogół zwyczajna 17-latka. Chodzi do liceum, uwielbia portale społecznościowe i fotografię. Ma ciemne, kręcone włosy i niebieskie oczy, a do tego kilkanaście piegów dookoła nosa. Ale jest coś jeszcze. Przy 157 cm wzrostu jej waga wynosi okrągłe 80 kg. I na tym właśnie polega jej problem. Co ona właśnie robi? Pakuje się na obóz. Pomyśleć można „jest początek lipca, nic dziwnego większość młodzieży jedzie na obóz naukowy czy sportowy”. Naukowy? Sportowy? Nie. [t.i] wybiera się na obóz dla ludzi walczących z otyłością.

***

- Mamoooo, gdzie jest mój czarny sweter? – [t.i] krzyknęła, przeszukując szafkę.

- Nie wiem córciu, sprawdź w łazience – odpowiedziała jej rodzicielka, na co dziewczyna zirytowana wyszła ze swojego pokoju i wpadła do małej łazienki.

Przejrzawszy wszystkie rzeczy, stwierdziła, że nie ma go tam, więc następnym etapem jej poszukiwań był pokój młodszej siostry.

- Cindy oddawaj mój sweter! – wrzasnęła na siostrę

- Potrzebuję go. Muszę się przebrać za śmierć na zajęcia teatralne, a ten olbrzmi kawał materiału, którego poszukujesz idealnie się do tego nadaje.

- Cindy mam gdzieś Twoje przedstawienia. Wyjeżdżam za godzinę i chcę go mieć ze sobą.

- Ohhh no już weź go sobie. Przynajmniej będę miała całe lato spokoju jak wyjedziesz na ten swój obóz – odpowiedziała i rzuciła czarnym materiałem w brunetkę.

[t.i] tylko przewróciła oczami i chwyciwszy swoje ubranie, wyszła z pokoju siostry. Gdy weszła do siebie dorzuciła do walizki ukochany sweter, parę trampek, luźną koszulę w kratę i kwiecistą sukienkę, tak na wszelki wypadek. Zamknęła torbę, wcześniej upewniając się czy aby na pewno wszystko ma. Rozejrzała się jeszcze po pokoju, wiedząc, że widzi go po raz ostatni na całe dwa miesiące i wyszła na korytarz ciągnąć za sobą walizkę. Na dole już czekał na nią tata, który miał ją podrzucić na dworzec, skąd ma zabrać ją autokar z resztą obozowiczów. Pożegnała się jeszcze z mamą i wsiadła do samochodu, po czym odjechali.

***

Droga dłużyła się jej niemiłosiernie. Siedziała w ciasnym autokarze z bandą nieznajomych jej ludzi. Jednak miała swój cel. Dobrze wiedziała po co tam jedzie i nie chciała się poddawać z powodu nienajlepszych warunków.

Dotarli na miejsce po około pięciu godzinach. Wszyscy zgodnie stwierdzili, że to miejsce to wiocha. Nic ciekawego, same pola, lasy i pare domków, każdy oddalony od siebie o co najmniej pół kilometra. Ich „hotelem” miała być miejscowa szkoła podstawowa, która oczywiście stała pusta w wakacje. Korytarze trzypiętrowego budynku pełniły funkcje ich pokoi. Dziewczyny miały swoje łóżka na parterze i pierwszym piętrze, a chłopcy na piętrze drugim i trzecim. Na każdym piętrze były dwie łazienki, w każdej po trzy toalety, jak jest w większości szkół. Sala gimnastyczna miała być ich codziennym miejscem spotkań, od tyłu było dość duże boisko. Prysznice znajdowały się na piętrze -1, w pomieszczeniach służących uczniom jako szatnie na zajęcia wf. Takie szatnie były dwie – jedna dla dziewcząt i jedna dla chłopców – a w każdej po trzy prysznice. Na tym samym poziomie, z drugiej strony korytarza mieściła się stołówka. Po obejrzeniu już wszystkiego obozowiczom rozdano plany zajęć na następny dzień, wyznaczono „pokoje” i po przeczytaniu wszystkich obowiązujących zasad, odesłano wszystkich, by mogli się rozpakować, poznać i odpocząć po dość długiej drodze.

[t.i] miała swoje łóżko na pierwszym piętrze. Razem z nią poszło tam jeszcze siedem innych dziewczyn. Materace rozłożone były po cztery przy dwóch równoległych ścianach, a przy dwóch pozostałych stały szafeczki na ich osobiste rzeczy. Brunetka zajęła sobie łóżko od strony okna, drugie od ściany. Pozostałe dziewczyny również znalazły dla siebie miejsca i podobnie jak [t.i] zaczęły rozpakowywać swoje rzeczy. Potem wszystkie usiadły w kółku

pośrodku ich tymczasowego pokoju i postanowiły się poznać.

- No to może ja zacznę – odezwała się jedyna blondynka wśród dziewcząt – Mam na imię Holly, mam szesnaście lat, jestem z Manchesteru – powiedziała po czym wymownie spojrzała na kolejną dziewczynę

- Jestem Meggy, piętnaście lat, przyjechałam z Liverpoolu.

- Angela, siedemnaście lat, Sheffield

- Becky, piętnaście lat, Birmingham

- Mam na imię Hanna, mam szesnaście lat, mieszkam w Walsall

- Kelly, osiemnaście lat jestem z Northampton

- Jestem Emily , siedemnaście lat, z Bradford

- Mam na imię [t.i], mam siedemnaście lat, mieszkam w Wolverhampton – na końcu głos zabrała niebieskooka

Resztę wieczoru dziewczyny spędziły w typowo babski sposób. Urządziły sobie mały salon piękności, rozmawiały o różnych aktorach, piosenkarzach, robiły sobie zdjęcia, wygłupiały się jak typowe nastolatki. Wszystkie bardzo się polubiły i nic dziwnego, że spać poszły dopiero około trzeciej nad ranem, chociaż pobudkę miały o siódmej trzydzieści. [t.i] przed snem dużo jeszcze rozmyślała o tym jak będzie wyglądał ten obóz. Cieszyła się, że ma koleżanki. Miała nadzieję na wielką przygodę i nawet nie zdawała sobie sprawy z tego co może się tam wydarzyć. W końcu odpłynęła.

***

Mama told me not to waste my life

She said spread your wings

My little butterfly

Don't let what they say

Keep you up at night

And If they give you

Shh...

Then they can walk on by

Piosenka rozbrzmiała, a wszystkie dziewczyny zerwały się na równe nogi, podczas gdy Kelly, bez większego pośpiechu, wyłączała swój budzik

- Kelly, do cholery jest szósta pięćdziesiąt! Miałyśmy wstać o wpół do ósmej! – wrzasnęła Emily

- A chcesz wziąć prysznic zanim reszta wstanie? – Em kiwnęła twierdząco głową – No to zbieraj swój tyłek i na dół – poinstruowała ją Kelly, a wszystkie dziewczyny zrobiły to samo i po wzięciu swoich ubrań zbiegły do łazienek.

Dziewczyny uporały się z prysznicami w ciągu pół godziny, a właśnie wtedy, kiedy z kabiny wychodziła ostatnia z nich, do łazienki weszły ich koleżanki z parteru. Bez zbędnych ceregieli, nie mówiąc nawet „cześć” rzuciły się na kabiny, kłócąc o to, która z nich ma wejść tam pierwsza. Zdecydownie nie polubiły się tak jak koleżanki [t.i]. Brunetka zaśmiała się cicho na ten widok, nie przerywając szorowania zębów. Po uczesaniu włosów w wysokiego kucyka, razem z Becky, która jak jedyna została z [t.i], wróciły na górę, gdzie ich współlokatorki zażarcie o czymś dyskutowały.

- Co jest? – spytała je [t.i], siadając obok nich

- Jak Holly wracała z łazienki to wpadła na takiego super przystojniaka – zachwycała się Angela

- To chyba jeden z trenerów – dodała Hanna

- O tym przekonamy się na zbiórce – powiedziała Meggy – A teraz chodźcie na dół, bo zaraz śniadanie – dziewczyny podniosły się i zeszły do stołówki

***

Śniadanie minęło w spokojnej atmosferze. Potem wszyscy udali się na salę gimnastyczną, gdzie miała być zbiórka. Jak na razie byli tam sami obozowicze, żadnego opiekuna. Po paru minutach do pomieszczenia weszło czterech mężczyzn
i dwie kobiety. Jeden z panów, na oko czterdziestoletni zabrał głos.

- Witam Was wszystkich bardzo serdecznie. Wczoraj już zdążyliście mnie poznać, gdy Was oprowadzałem, ale i tak się przedstawię. Nazywam się William Elgort i jestem kierownikiem tego obozu.

Potem oddał on głos pozostałym. Dwie kobiety i dwóch mężczyzn przedstawiło się i oznajmiło się są trenerami. Na końcu stał chłopak, najmłodszy z nich wszystkich.

- To on – ożywiła się Holly, ale zamilkła, gdy ciemnowłosy zaczął mówić

- Nazywam się Liam Payne, mam dwadzieścia jeden lat, urodziłem się w Wolverhampton, lecz mieszkam i studiuję w Londynie. Nie jestem trenerem. Jestem tu po to, żeby Was wspierać. Możecie mi wierzyć albo nie, ale pięć lat temu sam byłem obozowiczem i jak widzicie pokonałem swój problem. Zaczynając od dzisiaj będę miał z każdym z Was indywidualną pogawędkę, aby Was trochę zachęcić do działania. W razie jakiś problemów również możecie się do mnie zwrócić. A teraz oddam głos panu Elgortowi.

Dziewczyny westchnęły ciężko, gdy Elgort znów zaczął mówić i ciągle wpatrywały się w Liama. Wśród nich była także [t.i] zafascynowana faktem, że chłopak jest niewiele starszy od niej i pochodzi z jej rodzinnego miasta.

Po przedstawieniu historii obozu, której oczywiście i tak nikt nie słuchał, wszyscy wrócili do swoich pokoi, żeby przebrać się w dresy, bowiem mieli zaraz pierwszy trening.

Dziewczęta z pierwszego piętra razem z wyznaczoną im trenerką biegały po lesie. [t.i] cieszyła się, że jednak w szkole nie obijała się na zajęciach wf, gdyż teraz mimo przebiegniętego dystansu, nie była tak bardzo zdyszana jak jej koleżanki.

Po powrocie wszystkie opadły na swoje łóżka, by odpocząć, a [t.i] poszła pod prysznic. Ciepłe strumyki rozluźniły trochę jej spięte mięśnie. Gdy wróciła koleżanki spojrzały na nią z chytrym uśmieszkiem.

- O co chodzi? – spytała [t.i] zmieszana

- Masz iść do klasy numer 17. Jesteś pierwsza na liście do rozmowy z Liamem.