Imagin Louis

 Imagin obiecany z dedykacją dla Weroniki.. Mam nadzieję, że się spodoba kochana :)

___________________________________________________________

Światła zgasły. Reflektory rozbłysły, rzucając niebieskawozielony poblask na ogromną scenę. Dziewczyny wokół mnie, w tym moja przyjaciółka piszczą i wykrzykują naprzemiennie imiona piątki

chłopaków. A ja stoję pomiędzy nimi zupełnie nie rozumiejąc ich podniecenia. Inni patrzyli na mnie karcącym wzrokiem, a ja zaczynałam żałować, że zgodziłam się tu przyjść. Rozglądałam się wokół lustrując wszystkie twarze i próbując zrozumieć ich myśli. Przecież to całe One Direction to tylko zwykli ludzie tak samo jak ja czy każda inna znajdująca się w tym momencie osoba. Myślę, że jeśli miałabym kogoś tak bardzo pokochać to musiałabym go poznać osobiście. Ich muzyka jest niezła, ale nic po za tym. Nie znam ich charakterów i tego jak zachowują się po za sceną i kamerami, więc dlaczego miałabym ich tak uwielbiać jak wszystkie te dziewczyny.

Wtem do moich uszu doszedł głośny pisk i wszystkie twarze z zafascynowaniem patrzyły w podest. Na scenę wbiegło pięciu chłopaków dobrze znanych mi z telewizji. 

- Jesteście gotowi Londynie? - krzyknął blondyn

Fanki zaczęły jeszcze głośniej piszczeć, a po tym usłyszałam pierwsze takty piosenki Rock Me. Może nie słuchałam One Direction nałogowo, ale niektóre piosenki świetnie znałam. Zaczęłam nucić słowa piosenki, jednakże nadal zachowałam spokój. Lokowaty chłopak - jak mu tam było... Zayn? No nie ważne.. Loczek ze względu na to, że stałam w takim miejscu, że doskonale widać mnie było ze sceny, zerkał na mnie wyraźnie zaskoczony moim opanowaniem.. Z moich ust wydobył się cichy chichot, gdy podczas, kiedy nieźle umięśniony brunet śpiewał swoją solówkę inni usiłowali tańczyć, ale wychodziło im to bardziej jakby mieli wiewiórki w gaciach.

Po około 2 godzinach koncert się zakończył i wszyscy fani zrezygnowani zaczęli opuszczać arenę. Na twarzy Ellie zauważyłam spływające łzy. Chwyciłam przyjaciółkę w pocieszającym geście za rękę.

- Nie płacz El.. Powinnaś się cieszyć. Przecież zobaczyłaś ich na żywo, a o tym zawsze marzyłaś prawda? – dziewczyna nieznacznie kiwnęła głową

- Nie wiem co sobie wyobrażałam. Przecież wiadomo, że koncert nie będzie trwał wiecznie. Dziękuję, że ze mną przyszłaś [t.i] – blondynka objęła mnie – Chodź, wracajmy do domu.

- Idź.. Ja jeszcze pójdę do łazienki. – Ellie poszła w kierunku parkingu, a ja zaczęłam szukać toalety.

Jak się okazało, była ona bardzo blisko garderoby gwiazd. Jednakże mało mnie to obchodziło, chciałam tylko załatwić potrzebę.

Kiedy wyszłam z łazienki zaczęłam kierować się do auta, ale wpadł na mnie jakiś facet.

- Uważaj jak łazisz! – wydarłam się na niego, a dopiero po tym spojrzałam na jego twarz.

Przede mną stał niebieskooki, uśmiechnięty chłopak, jeden z tych którzy jeszcze pół godziny temu wygłupiali się na scenie.

- Uhhh.. Ja.. Przepraszam? Jestem..

- Tak, tak wiem Niall.

- Właściwie to Louis. – szatyn zaśmiał się

- Yyyy.. No nie ważne. Możesz mi zejść z drogi Malik? Spieszy mi się – po tym co powiedziałam jeszcze głośniej zaczął się śmiać.

- Dość, że Niall to jeszcze Malik. Koniecznie muszę przedstawić mojej mamie nowe dane osobowe. A ty jak masz na imię?

- Jestem [t.i]. Bardzo Cię przepraszam, ale naprawdę mi się spieszy. Przyjaciółka na mnie czeka.

- Dasz mi chociaż swój numer, żebym mógł ci wynagrodzić ten incydent? – zapytał

- Wiesz co Louis. Ja nie jestem jedną z tych tysięcy piszczących dziewczyn. Nie zależy mi na spotkaniu z Wami, ale przyszłam tu dla Ellie. Ona czeka właśnie w samochodzie i na pewno już się martwi. Więc jeśli chcesz mi cokolwiek wynagrodzić, pozwól jej zaznać chwilę szczęścia i poznaj ją ze swoimi kolegami.

- Jasne, przyprowadź ją. Będziemy tutaj do wieczora, więc to spotkanie to dla nas czysta przyjemność. Bez kamer, bez ochroniarzy postawionych co 10 cm.. Po prostu zwyczajna rozmowa.

- No widzisz, przyjemne z pożytecznym. To ja lecę po El.

Wybiegłam z budynku i pokierowałam się prosto do auta. Wyciągnęłam z niego blondynkę, która była mocno zdezorientowana moim zachowaniem, ale podążyła za mną. Widok jej twarzy, podczas gdy Lou powitał ją uściskiem i zaczął prowadzić do garderoby był bezcenny. Jej oczy błyszczały i widziałam, że jest na skraju płaczu, lecz tym razem nie smutku, a szczęścia.

Kiedy weszliśmy do pomieszczenia, wszystkie twarze zaskoczone skierowały się na nas. Zapadła niezręczna cisza, którą po chwili przerwał Louis.

- Chłopaki to jest nasza wielka fanka Ellie, a to jej przyjaciółka [t.i]. Ellie, [t.i] poznajcie.. – nie dane było mu dokończyć zdania

- Matko czy ja śnię? – El odezwała się pierwszy raz odkąd wyciągnęłam ją z samochodu – Uszczypnijcie mnie, bo nie uwierzę, że właśnie Louis przedstawia mnie Harremu, Niallowi, Liamowi i Zaynowi.

- To dla potwierdzenia – powiedział Loczek podchodząc do nas i delikatnie szczypiąc blondynkę w ramię – Miło mi Was poznać – objął mnie i Ellie, a potem to samo zrobili inni.

Dziewczyna zrobiła sobie mnóstwo zdjęć z chłopakami, podpisali jej się, gdzie tylko chciała, a potem zwyczajnie usiedli i zaczęli rozmawiać. Gadali, gadali, gadali i tak bez końca. Uśmiechnęłam się widząc tą radość na twarzy przyjaciółki, po czym cicho wyszłam nie chcąc im przeszkadzać. Usiadłam na podłodze oparta o ścianę i na chwilę przymknęłam oczy. Po chwili poczułam, że ktoś siada obok mnie. Odwróciłam głowę i zobaczyłam Louisa.

- No to jak [t.i] – chłopak pieszczotliwie zdrobnił moje imie – dostanę Twój telefon?

- No wiesz.. Telefon będzie mi potrzebny, ale numer czemu nie – zażartowałam na co się zaśmiał, po czym podał mi swojego iPhona, żebym zapisała się w kontaktach.

Zrobiłam sobie fotkę, którą ustawiłam mu jako zdjęcie kontaktowe i oddałam mu telefon. Chłopak uśmiechnął się, pocałował mnie przelotnie w policzek i wrócił do reszty. Zostałam sama.

Po niecałych 15 minutach z pomieszczenia wyszła zadowolona Ellie, a razem z nią Niall. Blondyn odprowadził nas do drzwi, pomachał na pożegnanie, gdy odjeżdżałyśmy i wrócił do reszty.

Jechałyśmy autostradą i wspominałyśmy dzisiejszy dzień. Blondynka mocno podekscytowana nawijała jak nakręcona. Kilka razy też dziękowała mi za to, że załatwiłam jej to spotkanie i opowiadała jak cudowni są chłopcy prywatnie, kiedy nikt ich nie kameruje.

- A tak w ogóle kochana, chyba spodobałaś się Louisowi. Jak wychodziłam od nich, niemal nie pobił się z Niallem o to kto ma mnie odprowadzić. W końcu jednak zatrzymał go Harry i zgodził się, żeby blondyn ze mną poszedł. Szkoda, że się więcej nie zobaczycie..

- Tak właściwie – zaczęłam niepewnie – dałam mu swój numer telefonu

Dziewczyna w jednej chwili zaniemówiła, a jej oczy się zaświeciły. Zaczęła swój monolog na temat, jak fajnie by było jakbyśmy zaczęli się spotykać, a wtedy ona zaprzyjaźniłaby się z całym One Direction.

Odetchnęłam z ulgą, gdy wysadziłam blondynkę pod jej domem i mogłam w całkowitej ciszy wrócić do domu. Na miejscu zastanawiałam się nad słowami Ellie. Czy naprawdę spodobałam się Lou? Nie to nie możliwe. Przynajmniej tak myślałam w tamtym momencie.

Louis

Od tego pamiętnego koncertu na Wembley minęły 3 tygodnie. Trasa się zakończyła i po ostatnim koncercie, który odbył się w Ameryce, wróciłem do Londynu. Pierwsze co miałem w planach zrobić to umówić się z [t.i]. Ta dziewczyna bardzo mnie zaintrygowała. Wiem, że ona mogłaby mnie polubić za to jaki jestem, a nie za to, że jestem sławny.

Wyciągnąłem z kieszeni spodni swojego iPhona i wybrałem numer dziewczyny. Odebrała po 4 sygnałach

- Halo? – usłyszałem jej delikatny głos

- Hej [t.i]. Z tej strony Niall Malik – zażartowałem, na co dziewczyna się zaśmiała

- Hej Lou. Po takim czasie już myślałam, że nie zadzwonisz.

- Tak, wiem przepraszam. Mieliśmy końcówkę trasy i kompletnie nie miałem czasu. Wczoraj wróciłem i od razu postanowiłem do Ciebie zadzwonić. Tak pomyślałem, że może byśmy się spotkali dzisiaj wieczorem? – zapytałem niepewnie

- Jasne. Nie ma sprawy, a gdzie?

- Może u mnie? Wiesz, nie przepadam za restauracjami. Te tłumy i fanki. Nie to żeby coś, kocham je wszystkie, ale czasami nie pozwalają na ani odrobinę prywatności.

- Okej, dla mnie spoko. To podasz mi adres? – słyszałam nutkę wahania w jej głosie

- Przyjadę po Ciebie. O 17 będzie dobrze? - spytałem

- Tak. Więc przyjedź na Down Street 5/8 – powiedziała już nieco odważniej

- Okej. Do zobaczenia – uśmiechnąłem się sam do siebie i przerwałem połączenie

No tak. Ale teraz wypadałoby czymś zabłysnąć. Skoro zaprosiłem [t.i] wieczorem to przydałoby się jakieś jedzenie. Jeśli zamówię pizzę będzie to zbyt oklepane. Jeśli zamówię catering zbyt błyskotliwe. I wtedy wpadł mi do głowy pewien, jakże genialny pomysł.

Wziąłem szybko mój telefon i wystukałem interesujący mnie numer.

- Taa? – usłyszałem zaspany głos w słuchawce

- Ja pierdole Styles, jest prawie 12, a Ty jeszcze śpisz?

- Odsypiam trasę – odpowiedział już nieco trzeźwiejszym głosem – O co chodzi? Nie widzieliśmy się dobę i już tęsknisz? – zażartował, na co oboje się zaśmialiśmy

- Nie, bo wiesz jak ja uwielbiam Twoją kuchnię prawda? – zapytałem cieniutkim głosikiem

- Yhmm.. Więc kiedy?

- Dzisiaj około 16. Zaczniesz gotować, potem ja pojadę po [t.i], w międzyczasie masz kuchnię dyspozycji, ale musisz się zmyć przed 17:10.. Okej?

- Okej.. Zaraz, zaraz.. [t.i].. [t.i]..[t.i]. Ej czy to nie ta z Wembley? Ta, która nie jest naszą fanką?

- Dokładnie tak.. Ale nie mam czasu na szczegóły. Do później Hazz. – rozłączyłem się zanim zdążył jeszcze cokolwiek powiedzieć.

Rozsiadłem się wygodnie na skórzanej kanapie i rozejrzałem się po pustym domu. Zdecydowanie czegoś, a właściwie kogoś tu brakowało. A tym kimś była urocza brunetka o imieniu [t.i].

[t.i]

Ubrana w czarne legginsy ozdobione malutkimi kryształkami i koronkową bluzeczkę bez rękawów, siedziałam przed lustrem nakładając makijaż. Przeciągnęłam swoje długie rzęsy tuszem i narysowałam cieniutkie kreski eyelinerem, na policzki nałożyłam odrobinę różu. Wyjęłam z uszu swoje zwykłe kolczyki w kształcie gwiazd i założyłam duże kółka. Na szyi błyszczał mi łańcuszek z pierwszą literą mojego imienia. Włosy opadały mi delikatnymi falami na ramiona. Spojrzałam na zegarek. Louis powinien być tutaj za 5 minut. Dokonałam więc ostatnich poprawek, wsunęłam na stopy kremowe szpilki i czekałam na chłopaka. Minutę przed 17 rozległo się pukanie do drzwi. Pobiegłam szybko je otworzyć, ale zamiast niebieskookiego chłopaka, zobaczyłam Ellie.

- No hej – zawołała radośnie – Idziemy do kina?

- Cześć El. Nie za bardzo dzisiaj mogę.

- Dlaczego? – wyraźnie posmutniała

- Bo… Bo.. – plątałam się

- Bo dzisiaj ja ją porywam – za dziewczyną pojawił się jak zwykle wesoły Lou

- A to trzeba było tak od razu – oczy Ellie rozbłysły – Nie przeszkadzajcie sobie – pocałowała mnie na pożegnanie w policzek, posłała pełen uwielbienia uśmiech Tomlinsonowi i pobiegła w dół schodów prowadzących do mojego mieszkania.

- Jedziemy? – zapytał rozbawiony sytuacją Louis

- Jasne – powiedziałam i chwyciłam dłoń, którą wysunął w moją stronę

Jechaliśmy czarnym lamborghini chłopaka przez dobrze znane mi dzielnice Londynu. Po około 15 minutach podjechaliśmy pod luksusową willę w dość drogiej dzielnicy. No ale w końcu mogłam się spodziewać, że światowa gwiazda nie zamieszka w malutkim domku z niewielkim ogródkiem.

Kiedy weszliśmy do środka do moich nozdrzy dostał się przyjemny zapach pomidorów i różnych ziół. W dużej jadalni na stole stały dwa nakrycia. Chłopak usunął przede mną krzesło, żebym mogła usiąść, a sam poszedł do kuchni, a po chwili wrócił z dwoma salaterkami. Wziął mój talerz i nałożył mi porcję makaronu i polał go sosem, po czym posypał parmezanem. To samo zrobił ze swoim talerzem.

- Dzisiaj serwujemy makaron penne z sosem bolognese. Smacznego – chłopak uśmiechnął się i oboje zaczęliśmy w ciszy pałaszować swój posiłek.

Po skończonym obiedzie usiedliśmy na kanapie i zwyczajnie rozmawialiśmy, popijając czerwone wino. Odkryłam, że mamy z Lou bardzo dużo cech wspólnych. Lubimy się śmiać, zawsze walczymy o swoje, no i nazywają nas duszą towarzystwa. No i oboje jesteśmy singlami, ale to już inną drogą.

- Masz bardzo ładny dom – wtrąciłam podczas rozmowy

- Dziękuję, ale jednakże mimo tych wszystkich wspaniałości, brakuje tu najważniejszego.

- Czego? – zapytałam

- Dziewczyny. Ładnej, miłej, z wspaniałym poczuciem humoru i przede wszystkim, która pokochałaby mnie za to jaki jestem, a nie za sławę. - odpowiedział

- Wystarczy poszukać. Zakładam, że dużo takich chodzi po naszych ulicach. – zasugerowałam

- Nie muszę szukać. Właśnie na taką patrzę. – powiedział, a ja poczułam jak moje policzki nabierają koloru purpury

Wpatrywaliśmy się w siebie z intensywnością. Moje ciało odmawiało mi posłuszeństwa. Ręce i nogi mi drżały. Czułam na sobie bijące od chłopaka ciepło i mocny zapach jego perfum. Louis zbliżył się do mnie na tyle, że dzieliły nas tylko centymetry. Gwałtownie uniosłam się, by nie przedłużać tej chwili i wtedy..

- O cholera – krzyknęłam, gdy zawartość mojego kieliszka, znalazła się na materiale mojej bluzki

Louis zwiększył odległość między nami, szybko się zerwał i pobiegł do pokoju, który prawdopodobnie był sypialnią. Wrócił z tamtąd po chwili i podał mi swoją koszulkę.

- Tam jest łazienka, przebierz się. Tą plamę trzeba namoczyć – powiedział zażenowany całą sytuacją

- Dziękuję  - wzięłam koszulkę i skierowałam się w stronę wskazanego pomieszczenia.

Wróciłam po chwili, ubrana w za duży, aczkolwiek wygodny t-shirt. Usiadłam na swoim poprzednim miejscu i patrzyliśmy na siebie z Lou przez chwilę w ciszy, którą w końcu przerwał chłopak.

- Ładnie ci w moich ciuchach. – skomplementował mnie Tommo z uśmiechem.

- Ładnemu we wszystkim ładnie – zażartowałam i oboje zaczęliśmy się śmiać

***

Przystojny, niebieskooki chłopak, ubrany w dopasowany garnitur w kolorze grafitu stoi przy ołtarzu, a wraz z nim wysoki, lokowaty chłopak – jego drużba. Chwilę później w drzwiach pojawia się piękna brunetka ubrana w piękną białą suknię i długi welon, a za nią podążają dwie dziewczyny – jej druhny. Brunetka wolnym krokiem zbliża się do swojego wybranka, a ten podaje jej swoją dłoń. Ceremonia zaczyna się. Już za chwilę oboje wypowiedzą bardzo ważne słowa. Przed Bogiem wyznają swoją miłość.

- Czy Ty [t.i] bierzesz obecnego tutaj Louisa z męża? – pyta kapłan

- Tak – po policzku dziewczyny popłynęła pojedyncza łza

- A czy Ty Louis’ie bierzesz sobie [t.i] za żonę?

- Tak – chłopak odpowiada pewnie

I stało się. Po trzech latach razem przyrzekli przed Bogiem, że będą kochać się już na zawsze. Do grobowej deski będą razem w radości i smutku, zdrowiu i chorobie i nic, nawet największe komplikacje nie dadzą rady ich rozdzielić…

I nawet kiedy umrą, nawet kiedy znikną z powierzchni Ziemi, ich miłość żyć będzie wiecznie...

____________________________________________________________

Hejka kochani. Wiem, że dużo z Was czeka na kolejną część Zayna, ale nie martwcie się, postaram się pokazać Wam ją w weekend. A na razie macie tutaj Louisa.. Jak Wam się podoba? Czekam na Wasze opinie. I oczywiście pamiętajcie o zasadzie 30 kom = następny imagin Love you all ♥