Harry

muzyka

Zamknęłam książki i po włożeniu wszystkiego do plecaka, wyszłam z klasy na zatłoczony korytarz.
Podeszłam do szafki, z której wyjęłam plan lekcji. Następne zajęcia w sali 206. Nic mi to nie mówi. Rozejrzałam się po uczniach, czy nie ma gdzieś Alice-jedynej osoby, którą znam w tej szkole. Chodzę tutaj od raptem dwóch tygodni, po tym jak mama została przeniesiona na inne stanowisko pracy, a pech chciał, że było ono wolne tylko tutaj. W Holmes Chapel, miasteczku na końcu świata, gdzie jedyną rozrywką dla młodzieży, to boisko szkolne albo park. Nigdzie nie widząc koleżanki z impetem zamknęłam szafkę i ruszyłam wzdłuż holu. Wlepiając wzrok w podłogę, nawet nie dostrzegłam postaci idącej przede mną, czego skutkiem było zderzenie.
-Uważaj jak chodzisz-burknął jakiś chłopak.
Spojrzałam na niego i ujrzałam kogoś, kogo unikałam od kiedy się tu przeprowadziłam.
-No proszę, [t.i] Collins-Styles chytrze się uśmiechnął i chwycił mój nadgarstek- Ty naprawdę na mnie lecisz. To już drugi raz, kiedy celowo na mnie wpadasz-dodał, nadal głupio się uśmiechając.
Harry Styles, gwiazda i największy przystojniak w szkole, jednocześnie najbardziej niebezpieczna osoba w całym mieście. Ma tatuaże, jeździ czarnym  autem, podobno skradzionym i jestem mistrzem walk ulicznych, które w tym niepozornym miasteczku odbywają się regularnie. W dodatku, to największy flirciarz, który zmienia dziewczyny jak t-shirt'y-codziennie inna.
-Puszczaj, kretynie-syknęłam z zaciśniętymi zębami.
-A co jeśli nie chcę?-przysunął mnie bliżej siebie, tak że nasze klatki się stykały.
Czułam na sobie tysiące par oczu, które z zapartym tchem śledzą dalszy obrót spraw.
-Gówno mnie to obchodzi, Styles. Masz mnie puścić i zniknąć mi z oczu-z trudem powstrzymywałam swoją złość.
-Z przyjemnością  zniknąłbym między twoimi udami, [t.i]-uścisk wokół mojego nadgarstka się zacieśnił i zaczęłam odczuwać odrętwienie.
Nagle zabrzmiał dzwonek oznajmiający koniec przerwy, a ja poczułam ulgę. Jednak mimo dzwonka i rozchodzących uczniów, Styles nadal nie puszczał mojej ręki.
-Umów się ze mną, a dam ci spokój- oznajmił. kiedy wszyscy zniknęli w klasach.
-Chyba śnisz!-prychnęłam, próbując się wyrwać.
-Jedna randka i nigdy więcej cię nie dotknę- wyczekująco spojrzał  mi w oczy.
-Przysięgasz?
-Tak-na jego twarzy rozkwitł szeroki uśmiech- przyjadę po ciebie jutro o 19-puścił mój nadgarstek i niespodziewanie wpił się w moje wargi.
Niespiesznie oderwał się ode mnie i posyłając mi uwodzicielski uśmiech, zniknął z pola widzenia. W coś ty się wpakowała, [t.i]?

*

Przez cały dzień omijałam Stylesa szerokim łukiem. Miałam nadzieje, że pomyśli, że jestem chora i z naszej randki nici, ale zauważył mnie, gdy wychodziłam ze szkoły. Uśmiechnął się tylko zawadiacko i powrócił do rozmowy z kumplami.
19 zbliżała się nie ubłagalnie, a ja nadal siedziałam przerażona na łóżku i rozważałam opcję ucieczki z randki. Alice opowiedziała mi nieco więcej o Harrym i teraz nie tylko mnie wkurzał, ale też wywoływał we mnie strach. Powoli zebrałam się do kupy i zdecydowałam ubrać sukienkę do kolan, która na pewno go nie uwiedzie. Pożegnałam się z mamą, mówiąc jej, że ją kocham, a ta o mało nie dostała zawału. Co miałam jej powiedzieć? Że idę na randkę, z której nie wiem, czy wrócę żywa i chcę, żeby wiedziała, że ją kocham? Wyśmiałaby mnie i zawiozła do psychiatry. Wzięłam torebkę i wyszłam przed dom. Za horyzontem powoli znikało majowe słońce, ustępując miejsca nocy. Zaczęłam chodzić w tę i z powrotem, gdy na ulicę skręcił czarny Range Rover. Czyli, to to auto ukradł. Zatrzymał się tuż przy mnie i wysiadł.
-Pięknie wyglądasz-oznajmił i zbliżył się do mnie, całując moje usta, aż zabrakło mi tchu.
Matko Jedyna, jak ten chłopak całuje! Spokojnie, [t.i], pamiętaj, że to ten sam obrzydliwy Styles, którego nienawidzisz!
Oderwał się ode mnie i otworzył mi drzwi do auta. Niepewnie wsiadłam do auta i rzuciłam ostatnie przerażone spojrzenie w stronę domu. W duchu odmówiłam krótką modlitwę za moją duszę, by nic mi się nie stało.
-Jesteś spięta-zauważył Harry, jadąc w stronę centrum.
-Dziwisz mi się? Jadę z tobą w kradzionym aucie, na randkę, której absolutnie zakończenia nie mogę przewidzieć.
-Nie ukradłem tego samochodu.
Spojrzałam na niego kpiąco i wróciłam wzrokiem na drogę przed nami.
-Dostałem go od ojca.
-Nie musisz się tłumaczyć.
-Nie chcę żadnych niejasności.
Zamilkłam i przez resztę trasy nie odezwałam się słowem. Zatrzymaliśmy się po 10 minutach przy jednej z restauracji. Wysiadłam ignorując pomocną dłoń chłopaka i skierowałam się do środka.

-Powiesz coś?-zapytał Styles, kiedy w ciszy konsumowaliśmy swoje dania.
-Coś-mruknęłam.
Harry przekręcił oczami i głośno westchnął.
-Gdybym wiedział, że z ciebie taka naburmuszona dziewczyna, nigdy bym się z tobą nie umawiał-powiedział pod nosem, doskonale wiedząc, że to usłyszę.
-Co proszę?
-Nic.
-Cofnij to-zarządziłam.
-Nie.
-Cofnij to!
-Nie.
-Cofnij to, kretynie!-walnęłam pięścią w stół i się podniosłam.
Styles poszedł w moje ślady i teraz mierzyliśmy się spojrzeniami, oparci rękoma o stolik.
-Wychodzę-chwyciłam torebkę i zaczęłam podążać do wyjścia.
-[t.i], zaczekaj!-Styles chwycił moją dłoń, obracając mnie w swoją stronę.
-Czego?-warknęłam.
Chłopak wpił się zachłannie w moje usta, łapiąc moją twarz w swoje dłonie. Natychmiast się od niego oderwałam i odepchnęłam go.
-Umówiłam się z tobą, więc teraz daj mi spokój-zmierzyłam go wściekłym spojrzeniem i wyszłam z lokalu.
-[t.i]!-Styles wybiegł za mną- o co ci chodzi? Dlaczego idziesz?
-Bo mam cię dość!-odparłam i z założonymi rękoma szłam wzdłuż ulicy.
-Stój!-złapał mocno mój łokieć i pchnął pod ścianę.
Serce momentalnie podskoczyło mi do gardła.
-Nigdy więcej mnie nie ignoruj-wysyczał przez zaciśniętą szczękę.
Przełknęłam głośno ślinę i wiedziałam, że moje dni są policzone.
-Pierdol się-powiedziałam cicho, wiedząc, że ryzykuję bardzo wiele.
Styles brutalnie ujął mój podbródek, a ja zacisnęłam oczy szykując się na nadchodzący ból, ale nic takiego się nie stało. Zamiast tego Harry puścił mnie i odsunął się kawałek. Uchyliłam powieki i zobaczyłam go zmieszanego i zdenerwowanego.
-Przepraszam, [t.i] ja..
-Daj mi spokój-mówiłam, próbując powstrzymać łzy, zbierające się w oczach.
-[t.i]-zrobił krok w moją stronę, a ja przyparłam bardziej do chłodnego muru.
-Czego chcesz, Harry? Sprawić, że będę się ciebie bała? Udało ci się, a teraz pozwól mi wrócić do domu-powiedziałam niemal błagalnym tonem.
Chłopak odsunął się, umożliwiając mi odejście. Ostatni raz na niego spojrzałam i szybko odeszłam, aż w końcu zaczęłam biec do domu.

A guy like you

Should wear a warning

It’s dangerous

_______________________________________________________________________________

TADAM!!

I jak wrażenia? Myślałam, czy nie zrobić 2 części, ale w sumie nie mam do tego konkretnych powodów, no chyba, że Wy jakieś znajdziecie ;)

Jutro ogłoszę wyniki naboru, nie pytajcie o której (pewnie wieczorem).

No cóż...komentujcie!!

Ps. Co dostaliście od Mikołaja? Bo ja jestem zachwycona prezentami ;D