Imagin Niall część 2

Wszedłem do ciemnego domu, po drodze zdejmując buty i kurtkę. Zapaliłem w hollu światło, po czym skierowałem się do kuchni. Od kiedy tylko przekroczyłem próg mieszkania miałem nieodzowne wrażenie pustki. Kuchenne szafki o dziwo były puste. Żadnych butelek, plastikowych miseczek ani kaszek czy mleka w proszku. Zdezorientowany poszedłem do salonu, w którym panował ład i porządek. Nigdzie nie walały się zabawki i inne przedmioty potrzebne dziecku. Niewiedza jeszcze bardziej ogarnęła moje myśli. Szybkim krokiem ruszyłem do sypialni James'a, a następnie naszej.
-Cholera!-zakląłem pod nosem, zaglądając do szafy [t.i].
Wszystkie półki były puste. Czym prędzej chwyciłem telefon i wykręciłem numer dziewczyny.
-Halo?-usłyszałem słaby głos [t.i].
-[t.i] gdzie wy jesteście?! Nie ma waszych rzeczy! Martwiłem się o was!
-Nic nam nie jest.
-Gdzie jesteście?-powtórzyłem.
-Nieważne, nie szukaj nas.
-Jak to mam was nie szukać?! Czy ty się słyszysz?! Powiedz, gdzie jesteście?!
-Niall daj nam spokój-zakończyła połączenie.
-Kurwa!-wściekły rzuciłem telefonem o ścianę.

***

-Niall daj nam spokój-szepnęłam, zanosząc się płaczem.
Nacisnęłam czerwoną słuchawkę i wyłączyłam telefon. Zacisnęłam powieki, wspominając dobre chwile z blondynem. Pamiętam jak często, gdy leżeliśmy przytuleni do siebie, kładłam głowę na jego piersiach. Gładził delikatnie moje włosy, a ja słuchałam jego bijącego serca. Gdy zasypiał, patrzyłam godzinami na niego, jak oddychał miękko i spokojnie. Czasami na moment jego oddech przyśpieszał i wargi rozchylały się lekko. I wtedy chciałam być w jego głowie.
-[t.i], chcesz porozmawiać?-zapytała Dan, wchodząc do pokoju, w którym tymczasowo zamieszkam.
Kiwnęłam głową, wycierając policzki z łez.
-Powiesz mi dlaczego uciekłaś?-uważnie lustrowała mnie wzrokiem.
-Bo nie dałam rady-zaczęłam po chwili zastanowienia- bo nasza rodzina się rozpadła, bo tak naprawdę nie wiem czy go jeszcze kocham.... Danielle jeśli teraz się wszystko jebie, to co będzie za rok czy pięć?-spojrzałam w jej błyszczące oczy-Nie potrafię się dłużej tak.... Starać. I prosić i naprawiać i przepraszać i pytać i błagać.. Już nie potrafię. Już nie mam siły...
Dziewczyna bez słowa przytuliła moje ciało.
-Wyjaśnij mu wszystko-powiedziała cicho- powiedz mu wszystko to co teraz powiedziałaś mi.... Tak będzie lepiej i łatwiej, niedopowiedzenia mogą was zniszczyć...
-Zrobię to jutro, dobrze?-odsunęłam się od niej.
Przytaknęła głową i posłała mi pocieszający uśmiech.
-Dobranoc-wyszła z pokoju, zamykając za sobą drzwi.

***

Zajęłam miejsce na drewnianej ławce w parku. Rozglądałam się dookoła, gdy w polu widzenia pojawiła się postać blondyna.

-[t.i]..-zaczął, ale nie dokończył- gdzie jest James?

-Jest bezpieczny-odparłam beznamiętnie.

Między nami zapadł moment ciszy.

-Dlaczego odeszłaś?-zapytał cicho,siadając obok.

Popatrzyłam w jego lazurowe tęczówki. Bił od nich smutek i żal, bynajmniej tak mi się wydawało.

- Odeszłam, bo nigdy nie powiedziałeś, żebym została.

-Przecież wiesz jak bardzo was kocham...i wiem, że ty również mnie kochasz. Minął jeden dzień od kiedy was nie ma, a już szaleję z tęsknoty-zaśmiał się nerwowo- Ty też tęsknisz, prawda?-zapytał z nadzieją.

-Nie Niall-kiwnęłam głową- Nie tęsknię za tobą. Tęsknię za kimś, kim myślałam, że jesteś. Innego cię pokochałam.

W jego oczach pojawiły się łzy.

- To, że nie okazuję swoich uczuć wobec was wcale nie oznacza, że ich nie mam, wręcz przeciwnie - przerastają mnie. Chcesz to wszystko co zbudowaliśmy zniszczyć tylko dlatego, że się pokłóciliśmy?

- Nie, nie pokłóciliśmy się, my się rozpadliśmy, Niall.

-Możemy to wszystko naprawić. Przecież wiesz, że razem damy radę-złapał moją dłoń.

-Wydaje mi się, że za bardzo się od siebie oddaliliśmy, by teraz zawrócić.

-[t.i] nie mów tak..-szepnął- Mamy wspaniałego syna, plany. Nie pozwólmy, by to wszystko poszło na marne.

-Niall nie, ja przepraszam....-westchnęłam- Och, to wszystko jest takie trudne-schowałam twarz w dłoniach- wiem, że mnie nie rozumiesz - ja sama nie wiem czego oczekuję. Chcę tylko żebyś był, a nie bywał-spojrzałam na niego- Chcę tylko być znowu szczęśliwa. Z tobą i naszym synem-wtuliłam się w jego ciało.

Zaskoczony odwzajemnił uścisk.

-Zostań. Potrzebuję cię bardziej niż myślisz-wyszeptał.
-Kocham cię, Niall. Tak cholernie mocno, że aż boli.
-Ja ciebie też, skarbie. Kocham was-dał nacisk na ostatnie słowo i czule pocałował mnie w czoło.

_____________________________________________-
Za jakiekolwiek błędy przepraszam!
Dziękuje Wam za TYLE komentarzy pod poprzednią częścią!! Nie spodziewałam się tylu pozytywnych opinii :D To już jest ostatnia część tego imagina, mam nadzieję, że nikogo nie zawiodłam ;)
Zapraszam na wspaniałego bloga z opowiadaniem (nie o 1D) http://paula0197.blogspot.com/